Γράφει ο Κλεισθένης.
Η θέση μου είναι γνωστή και διατυπωμένη με σαφήνεια στα γραπτά μου. Τάσσομαι υπέρ της αποχώρησης απ’ την Ε.Ε και την ευρωζώνη (παρακαλώ μη με ταυτίζετε με το ΚΚΕ). Στις σημερινές συνθήκες κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, παρόλο που οι υποστηρικτές της αποχώρησης πληθαίνουν δεν υπάρχει η απαραίτητη πλειοψηφία στον λαό τέτοια ώστε να ωθήσει τις πολιτικές δυνάμεις για κάτι τέτοιο.
Ωστόσο τα προβλήματα που ταλανίζουν την χώρα είναι πολλά, οξυμένα και δυσεπίλυτα.
Μια προσεκτική ματιά στο πολιτικό σκηνικό, μας δίνει την αφορμή για αιρετικές σκέψεις. Από τα κοινοβουλευτικά κόμματα μόνο το ΚΚΕ ζητάει ξεκάθαρα να φύγουμε απ’ την Ε.Ε και το ευρώ, πιθανά και η Χ.Α (εδώ δηλώνω άγνοια).
Όλα τα υπόλοιπα επιμένουν σχεδόν δογματικά στην παραμονή μας στην Ε.Ε και το ευρώ.
Η σημερινή κυβέρνηση των δύο κομμάτων μπορεί να έχει την πλειοψηφία στην βουλή λόγω του bonus των 50 εδρών αλλά εξακολουθεί να είναι μειοψηφία στον λαό. Απλή αριθμητική.
Αφού λοιπόν σχεδόν όλο το κομματικό σύστημα θέλει την παραμονή μας στην Ε.Ε και το ευρώ και αφού η επίλυση των οξύτατων προβλημάτων μας περνάει μέσα απ’ την Ε.Ε γιατί δεν συνεργάζονται σε μία εθνική κυβέρνηση;
Αν όχι όλα τουλάχιστον τα δύο μεγαλύτερα. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ θα έχει και στην βουλή και στον λαό την πλειοψηφία.
Σε πρώτη και επιδερμική ανάγνωση η πρόταση φαντάζει εξωπραγματική και γραφική. Είναι όμως έτσι;
Αυτά που χωρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Ν.Δ είναι πολλά αλλά δεν εκφράζουν ολόκληρα τα κόμματα, μερικοί στην Ν.Δ θα ήταν πρόθυμοι για μια τέτοια συγκυβέρνηση όπως και μερικοί απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μην εκπλήσσεστε, αφήστε τι λένε, κατά βάθος υπάρχουν διαφορές και μέσα σ’ αυτά τα κόμματα.
Ας προσέξουμε την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ, που στηρίζεται; στην αντιμνημονιακή ρητορική.
Ο αντιμνημονιακός δεσμός δεν είναι ισχυρός ούτε έχει οικονομικοπολιτική βάση. Απλά είναι λύση ανάγκης.
Το πρόβλημα θα είναι με όσους διαφωνούν με μια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ. Μία λογική λύση θα ήταν να αφεθούν οι βουλευτές σε ψήφο κατά συνείδηση σε όλα τα νομοσχέδια χωρίς την αναχρονιστική κομματική πειθαρχία.
Ο ισχυρισμός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συμμαχεί με κόμματα που ψήφισαν τα μνημόνια είναι πολιτικά ανεδαφικός. Το τι έπραξε ένα κόμμα σε κάποια δεδομένη στιγμή δεν το εμποδίζει να αλλάξει θέση. Ας θυμηθούμε τον σφόδρα αντιμνημονιακό Σαμαρά και την στροφή 180 μοιρών που έκανε.
Φυσικά μια τέτοια συμμαχία προβλέπει την απομάκρυνση της σημερινής ηγετικής ομάδας της Ν.Δ επειδή αυτή είναι η χαμένη στις πρόσφατες εκλογές και έχει ταυτιστεί με την καταστροφική πολιτική των μνημονίων.
Με άλλη ηγεσία και αποκλεισμό των ακροδεξιών στοιχείων μπορεί να επιτευχθεί η συνεύρεση ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ κάτω από ένα εθνικό σχέδιο εξόδου απ’ την οικονομική και κοινωνική κρίση. Η Ν.Δ με αρχηγό κάποιον μετριοπαθή και ευρέως συμπαθή που δεν ήταν φανατικός υπέρ των μνημονίων, θα μπορούσε να συνεργαστεί υπό προϋποθέσεις ακόμη και με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα οφείλουν τα κόμματα αλλά και οι κοινωνικοί εταίροι να συνάψουν ένα συμβόλαιο αμοιβαίων υποχωρήσεων τουλάχιστον μέχρι να βγούμε απ’ την κρίση. Είναι εθνική αναγκαιότητα.
Η δικαιότερη κατανομή των βαρών, ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα, η αποδοχή μείωσης των υπερκερδών απ’ την οικονομική ελίτ, η αναγκαία αναδιανομή του πλούτου τουλάχιστον σε σημείο που να μην υπάρχουν οικογένειες που δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη και μερικά άλλα μπορούν να είναι μέρη του συμβολαίου υποχωρήσεων.
Υπάρχουν πολλά στελέχη της Ν.Δ που συμφωνούν με κάτι τέτοιο.
Υπάρχουν και στη Ν.Δ στελέχη που δεν συμφωνούν με την διαπλοκή, τους βαρόνους των μίντια, ας θυμηθούμε τα όσα είχε πει ο Κώστας Καραμανλής στου Μπαϊραχτάρη, άλλο αν δεν τα εφάρμοσε.
Υπάρχει και ένα επιπλέον επιχείρημα, τι θα ψηφίσει η Ν.Δ όταν πχ θα έρθει νομοσχέδιο για την δέκατη-τρίτη σύνταξη;
Θα καταψηφίσει;
Για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ;
Για τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις;
Για την παροχή δωρεάν ρεύματος σε εξαθλιωμένες οικογένειες;
Αν καταψηφίσει τέτοια φιλολαϊκά νομοσχέδια θα καταβαραθρωθεί.
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης θα την υποχρεώσει να υπερψηφίζει τέτοιου είδους νομοσχέδια, έστω με επιφυλάξεις για τυχόν ελλείμματα.
Θα μπορούσα να συνεχίσω με περαιτέρω διευκρινήσεις αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία, το κεντρικό νόημα είναι αντιληπτό.
Καλά θα πει κάποιος, λίγες μέρες πριν έγιναν εκλογές, ο λαός ενέκρινε ένα πρόγραμμα με μεγάλο ποσοστό, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό είναι αληθές αλλά δεν λύνει τα προβλήματα. Πχ στην διαπραγμάτευση με τους δανειστές που είναι οι εταίροι μας στην Ε.Ε, πότε η χώρα θα έχει μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ, με την σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; ή με τον μεγάλο συνασπισμό όλων ή τουλάχιστον των δύο πρώτων σε ποσοστά κομμάτων;
Σε κάποια άλλη χρονική περίοδο, κάτω από άλλες συνθήκες αυτή η πρόταση θα ήταν εξωπραγματική, ισχύει όμως αυτό και σήμερα; με τόσα προβλήματα; με τόσους κάτω απ’ το όριο της φτώχειας; με 30% ανεργία; με μια χώρα χωρίς παραγωγικό ιστό; Με μια χώρα υπερχρεωμένη;
Πριν καταδικάσετε την όντως αιρετική πρόταση, θυμηθείτε την συγκατοίκηση Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ, σκεφτείτε, όχι λίγο αλλά πολύ.
Υπάρχει περίπτωση αυτή η συγκυβέρνηση να γίνει αναγκαία λόγω πιθανής αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ στις διαπραγματεύσεις, κάτι που θα τον οδηγήσει σε «ρεαλιστικότερες» θέσεις έτσι ώστε να πλησιάσει αρκετά τις θέσεις της Ν.Δ κάνοντας την συγκυβέρνηση εφικτή. Μήπως πρέπει κάποτε οι πολιτικοί μας να προηγηθούν των γεγονότων απ’ το να ακολουθούν με αμηχανία τα γεγονότα;
