Αρχόντισσα ανατολή.

Γεννήθηκα, μεγάλωσα

σε φτωχογειτονιές

η μάνα μου με βύζαξε

γάλα με ενοχές.

Φίλοι γνωστοί και γείτονες

μαζί με συγγενείς

δρόμους πολλούς μ' ανοίγανε

αυτούς θε να διαβείς.

Αυτόν που αντικρίζεις

λοξά να τον κοιτάζεις

δεν είσαι εσύ, ειν' άλλος

αυτό μην το ξεχάσεις.

Πάτα όπου βρεις, ανέβαινε

κάτω σου μην κοιτάς

αν είναι βράχος ή κορμιά

δρόμος απανθρωπιάς.

Αν θέλεις όλοι να γενούν

πάτημα των ποδιών σου

της δύσης τον σκοταδισμό

να έχεις σύμμαχό σου.

Μπορείς να γίνεις φυτευτής

του τρόμου και του φόβου

στον θερισμό θα καρπωθείς

τρόπαια της ανόδου.

Την ανομία λάτρεψε

την εξουσία κράτα

συνείδηση μην προσκυνάς

αυτά δεν παν' αντάμα.

Ο ήλιος της ανατολής

τρέμε μη σε φωτίσει

ρομφαία, σαν δρακόφιδο

θα σ' αποκεφαλίσει.

Αρχόντισσα ανατολή

πηγή δικαιοσύνης

γεννήτρα του πολιτισμού

ρίζα της Ρωμιοσύνης.

Στο εγγόνι

Εγγόνι διπλοπαίδι μου

νόημα της ζωής μου

έχεις μαζί με τ' όνομα

ψυχή απ' την ψυχή μου.

Καρπός γλυκός λαχταριστός

σκλαβών' η ομορφιά σου

ο γιος μου είναι το δενδρί

κι εγώ το ρίζωμά σου.

Εσύ 'σαι στην ανατολή

κι εγώ πατώ τη δύση

μα δεν διαμαρτύρομαι

έτσι ορίζ' η φύση.

Μον' εύχομαι να σε χαρώ

τ΄άνθη σου να μυρίσω

παλικαράκι να σε δω

τα μάτια μου πριν κλείσω.

Ο φόβος.

Κοφτός, τραχύς, αμείλικτος και δωρικός ο λόγος

χωρίς τα διανθίσματα τα καλολογικά.

Είναι βαρύς, ασήκωτος και διαρκής ο πόνος

δεν κρύβεται τον μαρτυρούν τα συχνοβογκητά.

Φίλε μου, φίλε μου καλέ, θωρώ σε και λυγίζω

μοίρα σκληρή κι αλύπητη, άδικη στα στερνά.

Χάρο δεν εφοβήθηκα, αν έρθει καλώς νάρθει

πόνο και εξευτελισμό εύχομαι να μην έχω.

Κλείνω τα μάτια κι εύχομαι ας μη τα ξανανοίξω

ήρεμα νάρθει ο θάνατος χαμπάρι να μην πάρω.

Κρεβάτι πόνου δεν μπορώ, φίλε μου δεν θ' αντέξω

στον ύπνο ας μ' έβρει το κακό, να πάω μία κι έξω.