Περί “συνταγματικού” τόξου και άλλες ηλιθιότητες.

Γράφει ο Κλεισθένης.

Ακούμε τις τελευταίες εβδομάδες διάφορους κομματικά εγκάθετους και επιεικώς ηλίθιους να

καταθέτουν τις ηλιθιότητες περί των άκρων και του “συνταγματικού” τόξου.

Η θεωρία περί της ύπαρξης πολλών!!! άκρων προσπαθεί να ταυτίσει τους δημοκρατικά δρώντες πολίτες με το φασιστοναζιστικοειδές μόρφωμα της Χ.Α. Το κακό είναι ότι αυτή η βλακώδης θεώρηση εκφέρεται από κυβερνητικούς αξιωματούχους και όχι μόνο. Αυτή η θεωρία προσπαθεί να εξισώσει και να συμψηφίσει τα εγκλήματα των φασιστοναζιστών με την πολιτική δράση των δημοκρατικών πολιτών.

Το να αναλυθεί περισσότερο είναι χάσιμο χρόνου.

Ένα άλλο βλακώδες επιχείρημα είναι ο διαχωρισμός των κομμάτων σε αυτά που ανήκουν στο “συνταγματικό” τόξο και στα εκτός “συνταγματικού” τόξου.

Εδώ πρέπει να τονιστεί ότι η Χ.Α δεν είναι κόμμα αλλά εγκληματική οργάνωση φασιστοναζιστοειδών.

Αυτός ο διαχωρισμός δεν γίνεται απ' τους υποστηρικτές του παραπάνω βλακώδους επιχειρήματος. Η πρόθεσή τους είναι ξεκάθαρη, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα φασιστικοναζιστικά έκτροπα, που φτάνουν μέχρι δολοφονίες, με την πολιτική δράση όσων αντιστρατεύονται τις καταστροφικές πολιτικές της μνημονιακής συγκυβέρνησης.

Το επιχείρημα περί της ύπαρξης “συνταγματικού” τόξου θέτει τα εξής ερωτήματα.

Όταν λένε “συνταγματικό” τόξο, τι εννοούν;

Αυτοί που υπερασπίζονται την πιστή τήρηση του ισχύοντος συντάγματος είναι εντός του “συνταγματικού” τόξου;

Αυτοί που κουρέλιασαν το σύνταγμα είναι εντός του “συνταγματικού” τόξου;

Αυτοί που επιδιώκουν την αλλαγή του ισχύοντος συντάγματος είναι εντός του “συνταγματικού τόξου;

Ας δώσει ο καθένας τις δικές του απαντήσεις.

Θα μπορούσε το επιχείρημα να είναι λογικό και βάσιμο αν μιλούσαμε για ένα δημοκρατικό σύνταγμα. Δυστυχώς το ισχύον σύνταγμα απέχει πολύ της δημοκρατικότητας. Τα περισσότερα άρθρα του έχουν να κάνουν με την διαιώνιση του σάπιου και διεφθαρμένου οικονομικοπολιτικού συστήματος και την ατιμωρησία όσων κατέχουν θέσεις εξουσίας. Άρα όταν κατηγορείται κάποιος ότι είναι εκτός του “συνταγματικού” τόξου μάλλον είναι έπαινος.

Ας αφήσουν λοιπόν τις βλακείες περί “συνταγματικών” τόξων και περί άκρων, ειδικά αυτοί που καταπατούν αναίσχυντα το ισχύον έστω και στρεβλό σύνταγμα και που είναι υπαίτιοι και υπεύθυνοι για την καταστροφή της χώρας.

Αρεστός ή χρήσιμος;

Γράφει ο Κλεισθένης.

Αυτό το ερώτημα πρέπει να προβληματίσει όσους ασχολούνται με το blogging καταθέτοντας την δική τους προσωπική γνώμη.

Σ' αυτό το ερώτημα έχω δώσει προ πολλού απάντηση σε ότι με αφορά. Προτιμώ να είμαι χρήσιμος, αν φυσικά το καταφέρνω, παρά αρεστός.

Αδιαφόρησα και αδιαφορώ για την επισκεψιμότητα, μ' ενδιαφέρει μόνο η αναγνωσιμότητα και η προσπάθειά μου για αφύπνιση των συνειδήσεών μας.

Το σημερινό θέμα είναι η δημοκρατικότητα της επιβολής της γνώμης της πλειοψηφίας και η συλλογική ευθύνη.

Πολλοί θέλοντας να είναι αρεστοί ή θέλοντας να αυτοεντάσσονται στους προοδευτικούς ( με ή χωρίς εισαγωγικά ) υποστηρίζουν ότι ποτέ, μα ποτέ δεν φταίει ο λαός.

Είναι όμως σωστή αυτή η θέση;

Επιπλέον υποστηρίζουν το “αλάνθαστο” της πλειοψηφίας.

Είναι όμως έτσι;

Όταν μιλάμε για ορθή πλειοψηφική γνώμη πρέπει οι πολίτες να είναι πολιτικοποιημένοι και σκεπτόμενοι. Αν σε ένα λαό οι πολίτες είναι απαίδευτοι και απολιτικοποίητοι τότε η πλειοψηφία παρασυρμένη από τυχοδιώκτες, πολιτικάντηδες και λαϊκιστές παίρνει λαθεμένες αποφάσεις. Αυτό δεν χρειάζεται περαιτέρω επεξήγηση. Ένα “ζουμ” στην σημερινή Ελληνική πραγματικότητα μας πείθει.

Ειπώθηκε πως “όλοι μαζί τα φάγαμε” για να δικαιολογήσει την σημερινή κατάντια και να μεταφέρει ενοχές στους πολίτες για να μην αντιδρούν δυναμικά στις καταστροφικές πολιτικές που ασκούνται.

Φυσικά και δεν “τα φάγαμε όλοι μαζί” αλλά είμαστε ένοχοι γιατί ανεχτήκαμε να τα “τρώνε” κάποιοι. Είμαστε ένοχοι γιατί δεν αντιδράσαμε, είμαστε ένοχοι γιατί σφιχταγκαλιασμένοι με τον κομματισμό δεν στηρίζουμε όσο πρέπει την παραδειγματική τιμωρία όσων “τα έφαγαν”.

Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι οι πλειοψηφίες στην Ελληνική κοινωνία μέσα από την εκλογική διαδικασία είναι κάλπικες. Αυτό όμως δεν αθωώνει όσους αδιαφορούν για τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα αφήνοντας τους επιτήδειους και τους πολιτικάντηδες να θησαυρίζουν σε βάρος όλων ημών των υπολοίπων.

Το άλλο θέμα που αφορά την συλλογική ευθύνη είναι πιο δύσκολο. Υπάρχει η θεωρητική αριστερή θέση ότι δεν μπορεί να εφαρμόζονται λογικές συλλογικής ευθύνης για πράξεις κάποιων ατόμων μέσα στην κοινωνία.

Θα αναφέρω δύο πρόσφατα παραδείγματα απ' το αιματοκύλισμα στην Συρία το πρώτο και απ' την ισλαμοκρατούμενη Υεμένη το δεύτερο.

Είναι γνωστό και αποδεδειγμένο ότι στην Συρία κάποιοι ισλαμιστές( που σίγουρα δεν χαρακτηρίζονται άνθρωποι ) αποκεφαλίζουν ζωντανούς κάποιους αιχμαλώτους. (Οι λεπτομέρειες για το ποιοι και ποιους δεν έχουν μεγάλη αξία για την λογική του κειμένου.)

Η πράξη αυτή καθαυτή είναι απάνθρωπη και ειδεχθής. Στο περιβάλλοντα χώρο όμως όπου διαδραματίζεται η εγκληματική αυτή πράξη υπάρχουν “θεατές” οι οποίοι δεν δυσανασχετούν, δεν διαμαρτύρονται αλλά αντίθετα επικροτούν και υπερθεματίζουν τους αποκεφαλισμούς ζώντων ανθρώπων. ΑΥΤΟΙ δεν έχουν καμία ευθύνη;;; Η κοινωνία τους που προωθεί και αποδέχεται αυτές τις πράξεις δεν έχει καμία ευθύνη;;;

Στην Υεμένη πέθανε ένα κοριτσάκι οκτώ ετών την πρώτη νύχτα του γάμου του με έναν σαραντάχρονο. Πέθανε από ακατάσχετη αιμορραγία. Αυτό είναι σίγουρα έγκλημα και μάλιστα από τα ειδεχθέστερα αλλά!!! δεν πρόκειται να τιμωρηθεί ο δράστης γιατί η ισλαμοκρατούμενη κοινωνία της Υεμένης αποδέχεται και συναινεί στον γάμο μικρών κοριτσιών με πολύ μεγαλύτερους άνδρες. Το γράφει και το Κοράνι.

Εδώ υπάρχει συλλογική ευθύνη;;;

Επειδή και στις δύο περιπτώσεις εγώ προσωπικά αποδίδω συλλογική ευθύνη σε ολόκληρες τις κοινωνίες που αποδέχονται και επικροτούν τέτοιες απάνθρωπες και εγκληματικές πράξεις ας απαντήσουν οι προοδευτικοί και οι “προοδευτικοί” στο ερώτημα, υπάρχει συλλογική ευθύνη στις προαναφερθείσες περιπτώσεις;;;

Υ/Φ:

Επειδή υπάρχει περίπτωση κάποιος που θα διαβάσει το κείμενο να θελήσει να το συνδέσει με αναχρονιστικές ή ακροδεξιοφασιστικές αντιλήψεις τον προλαβαίνω, αν το κάνει σίγουρα είναι λάθος. Καταθέτω τις απόψεις μου αφτιασίδωτες, όπως τις σκέπτομαι και δεν επιδιώκω νάμαι αρεστός, αυτό το είπαμε.

Μία απ' τις ευθύνες της αριστεράς.

Γράφει ο Κλεισθένης.

Μετά τον εμφύλιο ο εθνικός διχασμός . Εθνικόφρονες και μιάσματα.

Οι έννοιες έθνος, πατρίδα και πατριώτης ταυτίστηκαν, από τους αριστερούς, με τον φασισμό.

Κανείς δεν τολμούσε να αρθρώσει ότι αγαπάει την πατρίδα του, χαρακτηριζόταν άμεσα φασίστας.

Αυτό σε συνάρτηση με την ιδεολογική υπεροχή των αριστερών στην κοινωνία, εμπόδισε την δημιουργία πατριωτικών ομάδων, κομμάτων, κινήσεων.

Κάθε δημοκρατικός πολίτης απέφευγε να υπερασπιστεί δημόσια τις έννοιες πατρίδα, έθνος, πατριωτισμός κτλ, επειδή σαν δημοκρατικός δεν ήθελε να χαρακτηριστεί φασίστας. Ήταν τέτοια η επιρροή της αριστεράς στα πολιτικά πράγματα που όντως δημιούργησε το πρόβλημα. Οι γνήσιες πατριωτικές δυνάμεις δεν μπόρεσαν να έχουν αυτόνομη αντιπροσώπευση και εντάχτηκαν στα υπάρχοντα κομματικά σχήματα. Όντας μειοψηφίες μέσα στα κόμματα δεν μπόρεσαν να επηρεάσουν τις εξελίξεις και δεν κατόρθωσαν να ηγηθούν σε κάποιο απ' τα κόμματα.

Φυσικά, απ' την άλλη κανένας δεν μπορούσε να διακρίνει ποιος ή ποιοι ισχυριζόμενοι ότι είναι πατριώτες δεν είχαν κατά νου τα φασιστικά “ιδεώδη”.

Ήταν, είναι και σήμερα, δύσκολο να διακρίνει κάποιος τις επιδιώξεις όσων προπαγανδίζουν υπέρ του έθνους, της πατρίδας και του πατριωτισμού.

Ως επί το πλείστον τα εθνικιστικά κόμματα και κινήματα είχαν στενές σχέσεις με φασιστικά μορφώματα. Αυτό έγινε γιατί οι γνήσιοι και πατριώτες εθνικιστές δεν τόλμησαν να οργανωθούν φοβούμενοι την κατακραυγή της αριστεράς, έτσι ο εθνικιστικός χώρος αλώθηκε απ' τους ακροδεξιούς και τους φασίστες. Αυτοί, βρισκόμενοι σε “εμπόλεμη” κατάσταση με την αριστερά, δεν είχαν πρόβλημα με τους χαρακτηρισμούς.

Πιστεύω πως ένας απ' τους λόγους που οδηγήθηκε η χώρα σ' αυτό το χάλι είναι και η φίμωση των γνήσιων πατριωτών απ' την αριστερή κριτική αντιμετώπισή τους και τον χαρακτηρισμό τους σαν φασίστες.

Οι πατριώτες που ανήκαν στα αριστερά κόμματα και κινήματα ήσαν μειοψηφίες και δεδομένου ότι και τα αριστερά κόμματα ήσαν μειοψηφίες στην κοινωνία στην ουσία ο αριστερός πατριωτικός χώρος δεν εκφραζόταν τουλάχιστον δημόσια. Στο ΚΚΕ υπήρχε η Δαμόκλεια σπάθη της διαγραφής και στα υπόλοιπα η διαπόμπευση.

Ελπίζω μετά την οικονομική και κοινωνική κατάρευση της χώρας οι αριστεροί να αναθεωρήσουν τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τους γνήσιους πατριώτες και τους γνήσιους εθνικιστές. Οι καιροί επιβάλουν την ισχυροποίηση των εθνικών δεσμών για να αντιμετωπιστεί η “χυλοποίηση” των λαών που επιδιώκει η νέα τάξη πραγμάτων.

Ίδωμεν.