Το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, είναι πολιτικό, πολιτειακό και συνταγματικό. (αναδημοσίευση)

Γράφει ο Κλεισθένης.

Τα όσα ακούγονται και προπαγανδίζονται για το υπέρογκο χρέος και την αδυναμία αποπληρωμής του, αποτελούν απλά μόνο δικαιολογίες για την πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθούν και σίγουρα θα ακολουθήσουν τα λεγόμενα μνημονιακά κόμματα. Το χρέος είναι διαχειρίσιμο αν αφαιρεθεί το απεχθές μέρος του, αυτό που προκύπτει απ' τα τοκογλυφικά επιτόκια και το δόλια δοσμένο, με στόχο την προτεκτοριοποίηση της χώρας.

Η επιδίωξη του σάπιου και διεφθαρμένου οικονομικοπολιτικού μας συστήματος είναι, η φτωχοποίηση των Ελλήνων, η εξασφάλιση υπερκερδών των ημετέρων και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Η τρόικα και το χρέος αποτελούν άλλοθι του συστήματος, για την επιβολή των ανελέητων νεοφιλελεύθερων πολιτικών ακόμη και με τη βία, γνωστού ότι ο λαός αντιδρά.

Η διάχυση του φόβου και της τρομοκρατίας είναι ένα απ' τα όπλα των εξουσιαστών. Τα ψευτοδιλήμματα και οι εκβιασμοί, συνηγορούντων και των αρχιερέων του νεοφιλελευθερισμού της ΕΕ, κατατείνουν στο να πειθαναγκάσουν τους Έλληνες, να αποδεχτούν σαν μοναδική λύση του δήθεν οικονομικού προβλήματος, τον μονόδρομο της εξαθλίωσής του. Είναι γνωστό ότι η διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας έγινε με τι προτροπές-υποδείξεις της ΕΕ που έκαναν πράξη οι “υπερπαριώτες” πολιτικοί μας. Όταν έντεχνα αφαιρείς από μία χώρα τη δυνατότητα να παράγει πως θα αποπληρώσει το χρέος που την φορτώνεις;

Το σημερινό Ελληνικό πρόβλημα δεν έχει να κάνει με το χρέος αλλά με την πολιτική μικρότητα των κομμάτων και την ασημαντότητα των ηγεσιών τους.

Συνειδητά έχουν ξεστρατίσει απ' τις ιδεολογικές τους θέσεις προβάλλοντας ένα “αχταρμά” θέσεων και απόψεων χωρίς καμία ιδεολογική βάση. Εδώ, για να είμαι αντικειμενικός εξαιρώ το ΚΚΕ, που είναι αγκιστρωμένο στις πάγιες και δογματικές θέσεις του.

Η ολοσχερής επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού στην πολιτική ζωή δεν αφήνει περιθώρια για ιδεολογικές θέσεις, ή είσαι νεοφιλελεύθερος ή είσαι εκτός της διαχείρισης της εξουσίας.

Μπορεί κάποιος καλόπιστος, να παρατηρήσει ακόμη ότι υπάρχει και πολιτειακό πρόβλημα, αυτό δεν σχετίζεται μόνο με το πρόσωπο του σημερινού προέδρου της δημοκρατίας και την γνωστή και καταδικαστέα στάση του, μπροστά στην εξαθλίωση του λαού αλλά και με την ανυπαρξία εξουσιών του θεσμού.

Ο πρόεδρος της Ελληνικής δημοκρατίας μετά τις αναθεωρήσεις του συντάγματος είναι ουσιαστικά διακοσμητικό πρόσωπο, δεν έχει καμία εξουσία παρέμβασης πλην της παραίτησής του. Εδώ μπορεί κάποιος να προσάψει ψόγο κατά του σημερινού προέδρου γιατί δεν παραιτήθηκε όταν υπογράφονταν τα επαίσχυντα μνημόνια της εξαθλίωσης και του ξεπουλήματος. Θέλοντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα κάποιος ίσως πει ότι ήταν μέρος του σάπιου κατεστημένου πριν γίνει πρόεδρος, υπηρέτησε το κόμμα που κυβερνώντας επί δεκαετίες μας έφερε στην σημερινή τραγική κατάσταση. Ο αντίλογος είναι ότι με βάση το σύνταγμα ο πρόεδρος είναι υπερκομματικό πρόσωπο, αν ήταν παλαιότερα κομματικό θα πρέπει να αποποιηθεί την κομματική του ιδιότητα και να δρα σαν υπερκομματικό. Μεταξύ μας “άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε”.

Υπάρχει όμως και συνταγματικό πρόβλημα.
Υπάρχουν έγκριτοι συνταγματολόγοι που μιλούν ευθέως για παραβιάσεις του συντάγματος από τις κυβερνήσεις που υπέγραψαν και εφαρμόζουν τα μνημόνια.

Εδώ δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν, ή το σύνταγμα δεν είναι σαφές και κατηγορηματικό και επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες ή όντως παραβιάστηκε.
Είναι αδιανόητο δύο τουλάχιστον υπουργοί, όντες συνταγματολόγοι, να ισχυρίζονται ότι δεν έγινε καμία παραβίαση του συντάγματος και ταυτόχρονα άλλοι συνάδελφοί τους να υποστηρίζουν το αντίθετο.

Αν το ισχύον σύνταγμα μπορεί να ερμηνεύεται με διαφορετικούς τρόπους τότε πάσχει, χρειάζεται αλλαγή.

Αν το σύνταγμα παραβιάστηκε κατά την υπογραφή και την εφαρμογή των μνημονίων τότε, οι συνταγματολόγοι που μετείχαν στις κυβερνήσεις, πρέπει το λιγότερο να σκίσουν τα πτυχία τους και να παραδεχτούν ότι χάρη της πολιτικής ξεπούλησαν την επιστημονικότητά τους.

Συμπερασματικά αν το ισχύον σύνταγμα δεν μπόρεσε να μας προφυλάξει απ' την αυθαιρεσία των εξουσιαστών, δεν μπόρεσε να αποτρέψει την εξαθλίωσή μας, δεν μπόρεσε να τιμωρήσει όσους ευθύνονται για την απαράδεκτη και εθνικά μειωτική θέση που μας έφεραν, τότε δεν λειτουργεί προς όφελος του λαού και χρειάζεται άμεσα δομικές αλλαγές.

Τότε και μόνο τότε θα μπούμε σε τροχιά εκδημοκρατισμού της χώρας και σε πορεία εξόδου απ' την δεινή σημερινή μας θέση.

Προσωπικά θα επιμένω έστω και αν χαρακτηριστώ γραφικός ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό, πολιτειακό και συνταγματικό.
Υγεία και ελπίδα.

Όταν τα «υπέρ» γίνονται «κατά». (αναδημοσίευση)

Γράφει ο Κλεισθένης.

Περίπου δύο αιώνες πέρασαν απ’ όταν η μαζική παραγωγή μπήκε στην ζωή των ανθρώπων και 50 περίπου χρόνια απ’ την πλήρη αυτοματοποίησή της. Το ερώτημα φαντάζει φιλοσοφικό αλλά κρέμεται στα χείλη πολλών ανθρώπων. Είναι περισσότερο ευτυχής ο άνθρωπος μετά την αλματώδη αύξηση της τεχνολογίας; Τι κερδίζει και τι χάνει ζώντας με τον σύγχρονο τρόπο;

Προσωπικά πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι πιο ευτυχισμένος αλλά η πραγματικότητα με διαψεύδει. Ο άνθρωπος κέρδισε κάποια άχρηστα «αγαθά» και έχασε την γαλήνη της λιγόχρονης ζωής του.

Έγινε δέσμιος της ελαχιστοποίησης του απαιτούμενου για κάθε τι χρόνου.

Ποια είναι η γενεσιουργός αιτία της σημερινής κακοδαιμονίας; Γιατί ο άνθρωπος από σχετικά ελεύθερος έγινε σκλάβος;

Οι επιδιώξεις της σημερινής παραγωγής είναι η όσο το δυνατό συμπίεση του χρόνου, του κόστους και της εργατικής δύναμης στη διαδικασία.

Η χειρονακτική εργασία έχει λιγοστέψει τόσο ώστε σε λίγα χρόνια δεν θα χρειάζεται καθόλου. Χειρονακτικά σήμερα δουλεύουν μόνο λίγοι παραδοσιακοί τεχνίτες τα δημιουργήματα των οποίων είναι βέβαια τεχνουργήματα αλλά το κόστος τους είναι πολύ μεγάλο τόσο ώστε δεν μπορούν να αγοραστούν από όλους.

Η επικράτηση των δύο περισσότερο καταστροφικών «υπέρ», της υπερπαραγωγής και της υπερκατανάλωσης είναι οι βρόγχοι που πνίγουν τον άνθρωπο.

Παλιότερα η παραγωγή γινόταν για να καλύψει τις ανάγκες των ανθρώπων. Σήμερα το σύστημα δημιουργεί «αγαθά» πείθοντας τους ανθρώπους ότι τους είναι απαραίτητα και αναγκαία.

Αυτό που επιτείνει το πρόβλημα είναι η υπερπαραγωγή αυτών των κατ’ ουσία άχρηστων «αγαθών» και η μέσω της διαφήμισης του λεγόμενου μοντέρνου τρόπου ζωής επιβολή της υπερκατανάλωσης αυτών των «αγαθών».

Ένα απλό παράδειγμα αλλά πολύ αποκαλυπτικό είναι τα κάθε λογής καθαριστικά. Ενώ η χρησιμότητά τους είναι για να διατηρούν το σώμα και το σπίτι καθαρό έχουμε πληθώρα απ’ αυτά ένα για κάθε χρήση, άλλο για το πάτωμα, άλλο για τα τζάμια, άλλο για το πλυντήριο άλλο για το πλύσιμο στο χέρι και πάει λέγοντας. Άλλο για τα μαλλιά, άλλο για τα χέρια, άλλο για το πρόσωπο, το σώμα, τις ευαίσθητες περιοχές κτλ. Θα μπορούσε άνετα να κατασκευαστεί ένα καθαριστικό για πολλές χρήσεις. Η διαφοροποίηση φυσικά των καθαριστικών δεν είναι τυχαία αλλά εντάσσεται στη λογική της υπερκατανάλωσης. Ας μετρήσει κάποιος πόσα καθαριστικά-απορρυπαντικά έχει στο σπίτι του και πόσο συνολικά του κόστισαν, θα εκπλαγεί.

Η υπερπαραγωγή έχει απόλυτη ανάγκη την μείωση του χρόνου που απαιτείται για κάθε προϊόν και η υπερκατανάλωση τη μείωση του κόστους των παραγομένων προϊόντων. Αυτές οι μειώσεις δεν μπορεί να συνεχίζονται επ’ άπειρο, υπάρχουν κάποια όρια που δεν μπορούν να ξεπεραστούν. Η αντικατάσταση των ανθρώπινων χεριών με μηχανήματα καθώς και η αυτοματοποίηση των μηχανημάτων έχει μειώσει και τον χρόνο αλλά και το κόστος. Τα περιθώρια όμως στενεύουν.

Η υπερπαραγωγή ακόμη απαιτεί ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες ενέργειας. Η κατανάλωση ενέργειας σημαίνει δαπάνη και η ανάγκη μείωσης αυτής της δαπάνης σημαίνει εκτός των άλλων και καταστροφή του περιβάλλοντος. Η κατανάλωση ενέργειας αυξάνεται γεωμετρικά τα τελευταία διακόσια χρόνια χωρίς κανείς να μπορεί να υπολογίσει μέχρι που θα φτάσει. Η απαιτούμενη κατανάλωση ενέργειας για τη διαβίωση ενός ανθρώπου είναι κατά πολύ μικρότερη απ’ την καταναλούμενη. Αυτό βέβαια μετατρέπεται σε υπερκέρδη κάποιων κολοσσιαίων παγκόσμιων επιχειρήσεων.

Αυτή όμως η πρακτική δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ αόριστο, κάπου πρέπει να μπει ένα φρένο. Η στροφή στην λεγόμενη πράσινη ενέργεια και στις ανανεούμενες μορφές της εκτός του μεγάλου κόστους παραγωγής της είναι και ποσοτικά λίγη για την κάλυψη των αναγκών που έχουν ήδη δημιουργηθεί. Η στροφή προς την πυρηνική ενέργεια δίνει λύση όσο αφορά τις απαιτούμενες ποσότητες ενέργειας αλλά είναι και η απαρχή μιας ολοκληρωτικής καταστροφής του πλανήτη και αυτό δεν είναι επιστημονική φαντασία αλλά επώδυνη πραγματικότητα.

Τα ερχόμενα χρόνια ίσως οι άνθρωποι αντιδράσουν δυναμικά στην ολοένα και περισσότερη κατανάλωση ενέργειας. Αυτό σημαίνει και ταυτόχρονη παραίτηση απ’ το σύγχρονο τρόπο ζωής και τις όχι και τόσο απαραίτητες ευκολίες που μας παρέχει. Μία προοδευτική «οπισθοδρόμηση» σε παλιότερα μοντέλα παραγωγής και κατανάλωσης μπορεί να δώσει λύση στο αδιέξοδο.

"Λαός χωρίς ήρωες, θρύλους και παραδόσεις είναι καταδικασμένος" (αναδημοσίευση)

Γράφει ο Κλεισθένης.
 
Σε όλους τους λαούς από τον σχηματισμό οργανωμένης κοινωνίας υπάρχει η ανάγκη των ανθρώπων για τη δημιουργία προτύπων που να ενσαρκώνουν την νίκη του καλού και δίκαιου απέναντι στο κακό και το άδικο.
Η αρχαία Ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από ιστορίες-μύθους ανθρώπων που με το θάρρος και την δύναμή τους λύτρωσαν συμπατριώτες τους από πολλά δεινά. Με τα ονόματα Ηρακλής, Θησέας, Μέγας Αλέξανδρος και τα κατωρθώματά τους μεγάλωσαν τα Ελληνόπουλα. Με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια διαπαιδαγωγήθηκαν τα Ελληνόπουλα.
Με το Βυζάντιο και τον Διγενή Ακρίτα γαλουχήθηκαν τα Ελληνόπουλα. Με τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Νικηταρά, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον Παπαφλέσσα και τους λοιπούς αγωνιστές της Παλιγγενεσίας μπολιάστηκαν τα Ελληνόπουλα.
Όλοι οι αναφερθέντες χαρακτηρίστηκαν απ’ τον Ελληνικό λαό σαν ήρωες. Ήρωες δηλαδή αυτοί που πάλεψαν και νίκησαν το κακό χάριν των ανθρώπων. Είναι φυσικό όλοι αυτοί να έχουν και ελαττώματα αλλά η ανάγκη για πρότυπα και παραδείγματα προς μίμηση δεν επιτρέπει αυτά να αναφέρονται στις διηγήσεις. Οι ήρωες πάντα ωραιοποιούνται γιατί η προσφορά τους είναι τόσο μεγάλη που παραγνωρίζονται τα τυχόν ελαττώματά τους. Αυτό δεν γίνεται τεχνητά από κάποιους ούτε συνειδητά απ’ το λαό, γίνεται γιατί το πρότυπο-ήρωας πρέπει να είναι μονόπλευρα παρατηρήσιμο, μόνο απ’ την μεριά του καλού, μόνο έτσι μπορεί να εμπνεύσει τους νέους και να ενδυναμώσει την συνοχή του λαού, να συνεπάρει, να εξυψώσει, να ατσαλώσει το λαό ιδίως όταν βρίσκεται κάτω από αντίξοες συνθήκες. Αν παρουσιαστεί η αντικειμενική αλήθεια με έμφαση στην αρνητική πλευρά των ηρώων τότε το πρότυπο ξεθωριάζει, δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση κάτι που έχει ανάγκη ο άνθρωπος από τη φύση του.
Στις ΗΠΑ όπου δεν υπάρχουν ιστορικά πρόσωπα αιώνων που θα μπορούσαν να γίνουν ήρωες δημιουργούν ήρωες τον σούπερμαν, τον ράμπο, τον άνθρωπο αράχνη κτλ.
Οι ήρωες, οι θρύλοι και οι παραδόσεις ενός λαού δεν είναι αντικείμενο της ιστορίας, ίσως να είναι αντικείμενο της κοινωνιολογίας, της ανθρωπολογίας ή άλλης επιστήμης που ασχολείται με τον άνθρωπο. Η αποκαθήλωση των ηρώων, η έρευνα του αληθινού στον θρύλο και η αναψηλάφηση του αν είναι αντικειμενικά αληθινή μια παράδοση δεν προσφέρει κάτι καλύτερο στην διαπαιδαγώγηση των νέων ούτε στην ανάγκη συνοχής του λαού, αντίθετα η πτώση των ηρώων, η διάψευση των θρύλων και η αντικατάσταση του φανταστικού με το πραγματικό στις παραδόσεις είναι καταστροφικά. Οι λαοί έχουν την ανάγκη ενός συμβατικού ψεύδους για να νοιώσουν ταυτιζόμενοι μ’ αυτό ομοιογενείς αφού το συμβατικό ψεύδος αφορά ένα κοινό τους πρόγονο, ένα κοινό τους παρελθόν. Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι ταυτίζονται με ένα συμβατικό ψέμα αλλά και όλοι έχουν την βαθύτερη ανάγκη να ταυτιστούν μ’ αυτό.
Το ερώτημα είναι ο ιστορικός μπορεί να παραβλέψει τα γεγονότα και να διαστρεβλώνει την αλήθεια χάριν της αναγκαιότητας του ανθρώπου για ήρωες, θρύλους και παραδόσεις;
Κάτι τέτοιο θα ήταν αντιεπιστημονικό. Η αντικειμενική αλήθεια πρέπει να παρουσιάζεται γυμνή γιατί μόνο τότε είναι αλήθεια.
Υπάρχει περίπτωση κάποιοι άνθρωποι ή κάποιες περίοδοι της ιστορίας να παραμένουν νεφελώδεις για να εξυπηρετηθεί η αναγκαιότητα των λαών για ήρωες-πρότυπα;
Ο ιστορικός υπηρετώντας την επιστήμη του δεν μπορεί να το κάνει.
Η σύγκρουση λοιπόν ανάμεσα στην ιστορική αλήθεια και την ανάγκη των λαών για ήρωες-πρότυπα είναι πρόδηλη. Όταν η αλήθεια συγκρούεται με το μύθο πρέπει να βγει νικήτρια.
Η υπέρβαση πρέπει να γίνει απ’ το λαό ο οποίος αν και θα ξέρει την αντικειμενική αλήθεια θα την παρακάμπτει πιστεύοντας το μύθο.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Νταβέλη. Η ανάγκη καταδίκης του τρόπου και των μεθόδων πλουτισμού αλλά και της συμπεριφοράς των πλουσίων έκαναν το φτωχό λαό να αντιμετωπίζει με συμπάθεια τον Νταβέλη θεωρώντας τον λαϊκό ήρωα. Τον ονομάζει τιμητικά λήσταρχο και όχι ληστή ή κλέφτη ή εγκληματία.
Στα λαϊκά δρώμενα και στις λαϊκές διηγήσεις υπάρχει η ευκολία παράκαμψης της αντικειμενικής αλήθειας χάριν της λαϊκής φαντασίωσης που θέλει τους ήρωες άσπιλους και αμόλυντους.
Η τέχνη που πραγματεύεται μύθους έχει επίσης την ευχέρεια να το κάνει.
Η εκπαίδευση ειδικά στα πρώτα μαθητικά χρόνια μπορεί να το κάνει.
Στις εθνικές επετείους μπορούμε να το κάνουμε.
Έτσι κι εγώ μπορώ να διατυμπανίζω πως νοιώθω απόγονος του Μεγαλέξανδρου, του Ηρακλή, του Θησέα, ότι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια αφορούν τους προγόνους μου, να πιστεύω πως ο Διγενής Ακρίτας πάλεψε και για ‘μένα τον χάρο στ’ αλώνι, να αναγνωρίζω σαν ήρωες προγόνους μου τους αγωνιστές της επανάστασης του ’21, παππούδες μου τους Μακεδονομάχους και πατεράδες μου αυτούς που είπαν ΟΧΙ στο φασισμό και το ναζισμό.

Ξυπόλυτοι πρίγκιπες (αναδημοσίευση)

Γράφει ο Κλεισθένης
 Με αφορμή τα ταξίδια των πολιτικών για την προσέλκυση επενδύσεων. Στην Ελλάδα, από ιδρύσεως του εθνικού μας κράτους, δεν είχαμε εθνική αστική τάξη. Τουλάχιστον η πλειονότητα των μεγαλοαστών στην Ελλάδα ήταν και είναι μεταπράτες.
Η εθνική αστική τάξη μιας χώρας προσφέρει, ανεξάρτητα με τις διαμάχες της με τις άλλες τάξεις, ανάπτυξη, πλούτο, θέσεις εργασίας.
 
Τα κέρδη της εθνικής αστικής τάξης παραμένουν στην χώρα με επακόλουθο την αύξηση του εθνικού πλούτου.
 
Όταν ένας επιχειρηματίας, που θέλει μάλιστα να ονομάζεται μεγαλοεπιχειρηματίας είναι μεταπράτης, τότε την μερίδα του λέοντος απ' τα κέρδη της επιχείρησης που στα χαρτιά του ανήκει, πηγαίνουν στους ξένους κεφαλαιούχους κατ' ουσίαν ιδιοκτήτες της επιχείρησης δλδ φεύγουν απ' την χώρα. Αυτό είναι το πρώτο κακό, υπάρχει και συνέχεια.
Το υπόλοιπο μερίδιο των κερδών που λαμβάνει ο επιχειρηματίας-μεταπράτης είναι μικρό, με συνέπεια να εφευρίσκει κάθε είδους απατεωνιά (μαύρη εργασία, φοροκλοπή, κτλ) για να αυξήσει το μερίδιό του. Επιπρόσθετα επιδιώκει την υπερεκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού της επιχείρησης είτε με την μορφή εντατικοποίησης της εργασίας είτε με χαμηλούς μισθούς και ημερομίσθια δλδ με καθεστώς δουλείας. Σ' αυτές τις έκνομες και απάνθρωπες ενέργειές του βρίσκει σύμμαχο και υποστηρικτή το αστικό κράτος. Αυτό συμβαίνει κατά κόρον στην Ελλάδα.
 
Μία άλλη ομάδα επιχειρηματιών στην Ελλάδα ασχολείται με τις διαβόητες κρατικές προμήθειες.
 
Αυτή η ομάδα για να μπορέσει να λειτουργήσει αυξάνοντας τα περιθώρια κέρδους της εκδιώκοντας τους ανταγωνιστές της χρειάζεται την πολιτική εξουσία. Επειδή η διαδικασία έχει δούναι και λαβείν, εύκολα καταλαβαίνει οποιοσδήποτε ποιο είναι το δούναι του επιχειρηματία στην πολιτική εξουσία. Αυτή είναι η περιβόητη διαπλοκή.
 
Με την μέθοδο της διαπλοκής υπάρχει και άλλη ομάδα επιχειρηματιών. Αυτοί προκειμένου να επενδύσουν γυρεύουν και καταφέρνουν να πάρουν εξασφαλισμένη απ' το κράτος δουλειά. Αυτό μεταφράζεται ως εξής. Θα φτιάξω την μονάδα παραγωγής τάδε αλλά τα προϊόντα της μονάδας θα τα παίρνει το κράτος με τις υπέρογκες τιμές που εξασφαλίζουν τα υπερκέρδη μου, άσχετα αν υπάρχουν ανταγωνιστικά προϊόντα άλλης επιχείρησης.
 
Ακόμη υπάρχουν και τα περίφημα ΣΔΙΤ δλδ σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Εδώ σχεδόν όλα τα οφέλη πηγαίνουν στον ιδιώτη επιχειρηματία και σχεδόν όλες οι ζημιές στο κράτος.
 
Είναι σχεδόν σε όλους γνωστό ποιο είναι το αντάλλαγμα της “εξυπηρέτησης” του επιχειρηματία απ' την πολιτική εξουσία, εν τάχει αναφέρω, μαύρη χρηματοδότηση, προβολή σε ΜΜΕ που ελέγχονται κτλ.
 
Σχεδόν όλες αυτές οι επιχειρήσεις είναι μονοπωλιακού τύπου όχι λόγω ανταγωνιστικότητας ή μοναδικότητας αλλά λόγω της πρόσδεσής τους με την πολιτική εξουσία.
Σε αντίθεση των παραπάνω, υγιής επιχειρηματίας είναι αυτός που έχει μια ιδέα, την χρηματοδοτεί ο ίδιος άμεσα ή έμμεσα (μέσω δανεισμού) και αναλαμβάνει το ρίσκο της επένδυσης.
 
Παρακολουθεί την πορεία της επιχείρησής του, την εκσυγχρονίζει, την κάνει ανταγωνιστική και παίρνει το μερίδιο της αγοράς που δικαιούται. Αν κάπου αδιαφορήσει τότε η επιχείρηση θα κλείσει, επειδή όμως τα κεφάλαια είναι δικά του ή δάνεια είναι σε συνεχή εγρήγορση.
Οι λεγόμενοι διαπλεκόμενοι γιατί να ανησυχήσουν;
Όλα είναι εξασφαλισμένα απ' την φιλική τους πολιτική εξουσία, οι δε μεταπράτες επειδή λογοδοτούν στα ξένα αφεντικά τους δεν ασχολούνται, αφήνουν αυτές τις κινήσεις στις μητρικές εταιρίες. Αυτοί το μόνο που κάνουν είναι διεκπεραίωση εργασιών.
Οφείλω να ομολογήσω έστω κι αν δεν έχω την καλύτερη γνώμη για τους μεγαλοεπιχειρηματίες ότι, η εθνική αστική τάξη είναι προτιμότερη απ' την μεταπρατική και την διαπλεκόμενη. Στην Ελλάδα όλες οι μεγάλες επενδύσεις έγιναν με κρατικά κεφάλαια ενώ οι μεγαλοεπιχειρηματίες παρέμειναν στην λογική του μηδενικού ρίσκου και των υπερκερδών.
Επιπλέον αν δεχτούμε ότι οι μερικοί Έλληνες έχουν πολλά δις ευρώ σε καταθέσεις στο εξωτερικό και δεν αγοράζουν τα όσα η κυβέρνηση σκοπεύει να πουλήσει τότε δύο πράγματα συμβαίνουν ή είναι άχρηστοι και ανίκανοι να διαχειριστούν μεγάλες επιχειρήσεις ή όλα έχουν δρομολογηθεί από τρίτους και πρέπει να πουληθούν σε συγκεκριμένους.
Είτε το ένα είτε το άλλο ένα είναι σίγουρο, οι Έλληνες μεγαλοαστοί είναι ξυπόλυτοι πρίγκιπες.

«Ηθικόν ακμαιότατον» γράφει ο Κλεισθένης (αναδημοσίευση)

Γράφει ο Κλεισθένης

Ένα επακόλουθο της σημερινής δραματικής οικονομικής κατάστασης ,(«επιτυχία» των πολιτικάντηδων), είναι η καταρράκωση του ηθικού των Ελλήνων. Αγέλαστοι, κατηφείς και διαρκώς εκνευρισμένοι οι Έλληνες, κυκλοφορούν στους δρόμους, αηδιασμένοι και θυμωμένοι με τους υπεύθυνους της σημερινής κατάστασης, συλλέγουν οργή που πιθανόν να μετατραπεί σε μίσος η εκδήλωση των οποίων μπορεί να συμπαρασύρει τα πάντα με ανεξέλεγκτες συνέπειες.

Οι πολιτικάντηδες διαμαρτύρονται ότι είμαστε ισοπεδωτικοί και τους βάζουμε όλους στο ίδιο «τσουβάλι». Υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι δεν μετείχαν στις ρεμούλες, τις απατεωνιές και τις μίζες; 

Υποθέτουμε ότι υπάρχουν, τα ερωτήματα μας όμως είναι αμείλικτα.

1^ο) Δεν ανήκουν στην ομάδα των ξεπουλημένων αρχιλησταρχών του σάπιου συστήματος επειδή κινήθηκαν με γνώμονα την ηθική; ή δεν μετείχαν στα κέντρα εξουσίας που θα τους έδινε τη δυνατότητα να «βάλουν» το δάχτυλο στο μέλι.

2^ο) Αφού ισχυρίζονται ότι είναι «καθαροί» πως καταδέχονται να κάθονται δίπλα στους «βρώμικους» να χαιρετιούνται, να φιλιούνται, να ανταλλάσουν χαμόγελα και να συνεργάζονται μαζί τους; Αυτές οι συνεργασίες είναι για το καλό του τόπου που κατέκλεψαν; Θα μας σώσουν τα κάθε λογής «λαμόγια»; Η δικαιολογία ότι δεν τους γνωρίζουν είναι υποκριτική και αστεία.

3^ο) Τι έκαναν και τι προτίθενται να κάνουν (εκτός απ’ την ένοχη σιωπή) για να καθαρίσει ο «κόπρος» του Αυγεία; Εξεταστικές και άλλα τέτοια «καραγκιοζιλίκια» που όλοι ξέρουμε που καταλήγουν;

4) Ο νόμος της ντροπής (περί ευθύνης υπουργών) εκτός απ’ την ατιμωρησία προβλέπει και τη διατήρηση των όσων παράνομα αποκτήθηκαν;

Η αναγκαιότητα να ανέβει ψυχολογικά ο λαός, να αποκτήσει πάλι το ηθικό του είναι προφανής, το θέμα όμως είναι ότι υπάρχουν κάποια προαπαιτούμενα όπως, η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, η δήμευση των όσων παράνομα απέκτησαν οι «λαδιάρηδες» μιζαδόροι πολιτικάντηδες και η αναλογικό μοίρασμα των βαρών σε όλους.

Η επικράτηση του δικαίου δίνει στον Έλληνα πολίτη την δυνατότητα να αρχίσει να αισιοδοξεί και σφίγγοντας τα δόντια αν αρχίσει απ’ την αρχή με σκληρή δουλειά και θυσίες να ξαναχτίσει ότι κατεδάφισαν τα «μπουμπούκια» της πολιτικής τα τελευταία χρόνια. Αν θελήσουμε να κάνουμε «ταμείο» θα φτάσουμε στην οδυνηρή διαπίστωση ότι η στροφή των τελευταίων κυβερνήσεων σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές μας υπερχρέωσαν με συνέπεια την εγκατάσταση του καταστροφέα των κοινωνιών ΔΝΤ και την κατοχή της χώρας απ’ την τρόικα.

Προσπαθούν να μας φοβίσουν ότι τυχόν άρνηση πληρωμής του τοκογλυφικού χρέους θα σημάνει τον αποκλεισμό και την καταστροφή της χώρας λες και η πορεία που ακολουθεί το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ και τα εξαπτέρυγά του πρόκειται να μας σώσουν. Η ύφεση, η ανεργία και παραχωρήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων θα είναι τα αποτελέσματα αυτής της καταστροφικής πολιτικής. Οι πολίτες δεν συμφωνούν με τις πολιτικές που επιβάλει η υπερκυβερνητική τρόικα και η αντίδραση θα είναι σύντομα πολύ δυναμική, η λύση οικουμενικών σχημάτων δεν θα λύσει το πρόβλημα όσο θα παραμένουν ατιμώρητοι οι κλέφτες πολλοί απ’ τους οποίους θα θέλουν να πάρουν μέρος σε τέτοιο κυβερνητικό σχήμα. 

Οι καταστροφείς της χώρας δεν μπορούν να γίνουν οι σωτήρες της αυτό πρέπει να το καταλάβουν πριν να είναι αργά και επαναληφθούν επεισόδια ξυλοδαρμών και λυντσαρίσματος. Ας αποφασίσουν να «ματώσουν» όπως είχε πει και ο Παπανδρέου αν θέλουν να διασωθούν οι ίδιοι και η υστεροφημία τους. Με εκβιασμούς και πολιτικάντικα τερτίπια δεν κυβερνιέται μια χώρα πολύ δε περισσότερο αν βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και η έξοδος απ’ αυτή προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή του λαού που όμως δεν πρόκειται να συμβεί με ηγεσίες που ανέχονται απατεώνες δίπλα τους. Η κάθαρση αποτελεί το υπ’ αριθμό ένα παλλαϊκό αίτημα, χωρίς αυτήν θα πηγαίνουμε απ’ το κακό στο χειρότερο έως ότου ο λαός με δυναμικές κινητοποιήσεις θα ανατρέψει το υπάρχον σάπιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα.

Όλοι έχουμε καθήκον να εξυψώσουμε το ηθικό του λαού. Πρέπει επιτέλους να επικρατήσει το δίκαιο.

Ανεργία, η πιο σκληρή καταπίεση.(αναδημοσίευση)

Γράφει ο Κλεισθένης 

Ο «υπερπρωθυπουργός» της χώρας Ντομινίκ Στρος Καν δήλωσε ότι είναι γιατρός και σαν τέτοιος είναι απαραίτητος έστω και αν οι αποφάσεις του πονάνε. Μήπως αυτή η δήλωση μας παραπέμπει στον άλλο σωτήρα που μας έβαλε στο γύψο για 7 χρόνια; Εκείνος... μίλησε για χειρουργική κλίνη και τα επακόλουθα είναι σε όλους γνωστά.

Έλαβα ένα μήνυμα από αναγνώστη που μου ζήτησε να γράψω κάτι σχετικά με τους μακροχρόνια άνεργους. Στο μήνυμά του μου έγραφε ότι είναι άνω των 55 ετών και άνεργος για πάνω από δύο χρόνια. Το ύφος, η γραφή και η απελπισία του με αναγκάζουν να γράψω μερικές σκέψεις για το τι σημαίνει να είσαι άνεργος όχι από επιλογή (τεμπέλης) αλλά από απάνθρωπες πολιτικές των κυβερνώντων.

Ο συνειδητοποιημένος πολίτης όντας στην ανεργία νοιώθει σκουπίδι, άχρηστος και καταπιέζεται απ’ τους οικείους του, τον περίγυρό του και την αδυναμία να έχει ακόμη και τα απαραίτητα για την επιβίωση.

Στα ερωτήματα ειδικά των δικών του ανθρώπων σχετικά με το τι θα κάνουμε, τι θα γίνει με το στεγαστικό δάνειο, τι θα τρώμε, πως θα ζήσουμε δεν έχει απαντήσεις με επακόλουθα κατάθλιψη, συνεχή εκνευρισμό, βίαιες αντιδράσεις, γκρίνια και σκέψεις , σκέψεις πολλές για αντίδραση, αντίδραση με οργή, με θυμό που μπορεί να εξελιχθεί σε μίσος, μίσος κατά του καθεστώτος, μίσος κατά του γείτονα που έχει δουλειά, μίσος κατά της κοινωνίας με ανεξέλεγκτες επιπτώσεις. Η αποδοχή και ηρωοποίηση της κάθε φύσης βίας σφηνώνονται στο μυαλό του και πιθανό είναι η συμμετοχή του σε συγκεντρώσεις να μην είναι ειρηνική αλλά επιθετική και βίαιη. Όταν μια λαϊκή κινητοποίηση γίνει όχλος που διακατέχεται από οργή και μίσος τα αποτελέσματα δεν είναι αντιμετωπίσιμα ούτε απ’ τις οργανωμένες δυνάμεις της αστυνομίας. Ο όχλος δεν έχει συνείδηση ούτε αυτοσυγκράτηση και μια σπίθα μπορεί να φέρει πυρκαγιά. Οι κυβερνόντες έχουν τεράστια ευθύνη για τις τραγικές συνέπειες των εκδηλώσεων των πολιτών που θα κινηθούν με την λογική του όχλου και τυχόν θύματα θα γκρεμίσουν το πολιτικό σύστημα χωρίς να έχουν δημιουργηθεί συνθήκες ομαλής μετάβασης σε κάποιο άλλο.

Ο κακοπληρωμένος εργαζόμενος στην προσπάθειά του να διεκδικήσει καλύτερο μισθό διαδηλώνει με ήπιο τρόπο και σπάνια παρεκτρέπεται εκτός φυσικά των «γνωστών αγνώστων», ο άνεργος όμως που υφίσταται μεγάλη καταπίεση και νοιώθει εγκλωβισμένος χωρίς διέξοδο σε απελπιστική οικονομική κατάσταση δεν συγκρατιέται, γι’ αυτόν είναι όλα και όλοι υπεύθυνοι και οι αντιδράσεις του είναι πολύ πιο βίαιες και ανεξέλεγκτες. Το οικονομικοπολιτικό σύστημα πρέπει να λάβει υπ’ όψη του σοβαρά αυτά τα ενδεχόμενα και να στηρίξει οικονομικά τους μακροχρόνια άνεργους και να αφήσει κατά μέρος τα πολιτικάντικα «δεν υπάρχουν λεφτά» γιατί αυτές οι λογικές βάζουν δυναμίτη στα θεμέλια της κοινωνίας και της δημοκρατίας, το πρόσφατο παρελθόν και της Ελλάδας και άλλων χωρών μας πείθει ότι οι αντιδράσεις των λαών δεν τιθασεύονται και σήμερα ο «σωτήρας» που θα θελήσει να εκμεταλλευτεί την παρούσα τραγική κατάσταση για να διαιωνίσει την καταστροφική πορεία της χώρας ούτε υπάρχει αλλά και ούτε θα τον ακολουθήσει κανείς. Η λογική ότι οι εξουσίες και οι ξένες μυστικές υπηρεσίες γνωρίζουν και οδηγούν τις εξελίξεις δεν στέκει τουλάχιστον σε όλες τις περιπτώσεις, αναφέρω μόνο μία, την πτώση του Σάχη της Περσίας όταν όλοι πίστευαν ότι η εξουσία του δεν διέτρεχε κανένα κίνδυνο. Το καθεστώς του Σάχη έπεσε σαν χάρτινος πύργος και στη θέση του μέχρι σήμερα υπάρχει το θεοκρατικό καθεστώς που εγκαθίδρυσε ο Χομεϊνί.

Το δεδομένο ότι όπου πήγε το ΔΝΤ υπήρξαν ανατροπές κυβερνήσεων και διαλύσεις κομμάτων δεν πρέπει να αφήσει τους εξουσιαστές αδιάφορους, η οικονομική κατάρρευση και η κοινωνική διάλυση είναι απότοκα των πολιτικών που επιβάλει το ΔΝΤ.

Το ότι η χώρα χρειάζεται αλλαγή του πολιτικού προσωπικού, αλλαγή προσανατολισμού και ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων δεν σημαίνει αναγκαία βίαιες ανατροπές και ανεξέλεγκτες εξεγέρσεις με αμφισβητούμενες εξελίξεις αλλά αρχικά τιμωρία των ενόχων για το κατάντημα της χώρας, κατασχέσεις των κλεμμένων, δίκαιη κατανομή των βαρών και στήριξη των αδυνάτων έτσι ώστε και οι αλλαγές να γίνουν με νηφαλιότητα και να τύχουν της εμπιστοσύνης των πολιτών με ενεργή τους συμμετοχή. Αν αναλάβουν δράση οι μακροχρόνια άνεργοι και οι εξαθλιωμένοι οι αλλαγές θα είναι βίαιες και οι συνέπειες ανυπολόγιστες. Η επιδίωξη κάποιων να επικρατήσει χάος για να μπορέσουν να επικρατήσουν με αντιδημοκρατικές μεθόδους πρέπει να μας προβληματίζει σοβαρά, τα παθήματα κάποτε πρέπει να γίνονται μαθήματα.

Οι τρόικες τα δίδυμα και το σύνταγμα (αναδημοσίευση)

Είναι γνωστό ότι η πολιτική διαχειρίζεται αντικρουόμενα συμφέροντα.Οι πολιτικές πράξεις ή παραλείψεις άλλους τους ωφελούν και άλλους τους ζημιώνουν.

Η καταγγελτική θέση ότι ο τάδε ή ο δείνα πολιτικός φορέας εξυπηρετεί συμφέροντα, είναι άνευ ουσίας, απλά λέγεται για να δημιουργεί εντυπώσεις.

Οι πολιτικοί φορείς εξυπηρετούσαν, εξυπηρετούν και θα εξακολουθήσουν να εξυπηρετούν συμφέροντα.

Η χρησιμότητα της πολιτικής στις κοινωνίες, είναι η εξυπηρέτηση των αντικρουομένων συμφερόντων, να γίνεται με γνώμονα την επικρατούσα περί δικαίου άποψη.

Το αν η επικρατούσα περί δικαίου άποψη είναι σωστή ή όχι, είναι εξάρτηση της πολιτιστικής ωριμότητας της κοινωνίας.

Σήμερα, στη Ελλάδα, άλλες τρόικες που έπρεπε να δρουν, βρίσκονται εν υπνώσει και άλλες που δεν έπρεπε να υπάρχουν, βρίσκονται στο ζενίθ της δραστηριοποίησής τους.

Πχ, η τρόικα εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία, δυσλειτουργεί ως προς τα δύο μέλη της και καλύπτεται απ’ την εκτελεστική. Το γιατί συμβαίνει είναι πολυαναλυμένο.

Η τρόικα που ονομάζουμε βάθρο της δημοκρατίας, κοινοβούλιο, δικαιοσύνη και συνδικαλισμός απλά υπάρχει, για να εκτελεί τα όσα προστάζει η εκτελεστική εξουσία.

Θα μπορούσε κάποιος να προσθέσει και άλλα παραδείγματα που συνθέτουν τον στρεβλό τρόπο λειτουργίας της Ελληνικής δημοκρατίας.

Αξίζει να σχολιαστεί ειδικότερα η λειτουργία της δικαιοσύνης.

Όλοι ισχυρίζονται ότι η δικαιοσύνη πρέπει να είναι τυφλή, υπό την έννοια ότι δεν πρέπει να αντικρίζει τους δικαζόμενους και να εξαρτά την όποια απόφασή της, ανάλογα με την οικονομική, πολιτική ή κοινωνική τους θέση.

Όμως σήμερα η δικαιοσύνη έχει υποστεί τύφλωση γενικά. Η εκτελεστική εξουσία, με μακρύ χέρι το σ’ αυτήν υποταγμένο κοινοβούλιο, έχει καταστήσει ανενεργή την δικαιοσύνη σε σημείο ώστε πολλές φορές να προκαλεί την αηδία των πολιτών. Οι ευθύνες βαρύνουν όλους όσους έχουν σχέση με το πλαίσιο, μέσα στο οποίο καλείται η δικαιοσύνη να κινηθεί.

Για τον συνδικαλισμό περιττεύει κάθε σχόλιο.

Περίπου το ίδιο συμβαίνει και με τα δίδυμα, όπως κράτος-πολίτες, κράτος-κόμματα, εξουσία-ΜΜΕ.

Το πρώτο δίδυμο, κράτος-πολίτες, ενώ έπρεπε να λειτουργεί με την λογική εξυπηρέτησης των πολιτών απ’ το κράτος, έχουμε την στρέβλωση το κράτος να κυριαρχεί πάνω στους πολίτες και από εξυπηρετητής να γίνεται δυνάστης.

Το κράτος έχει αυτονομηθεί και αδιαφορώντας για τις κοινωνικές ανάγκες και προτεραιότητες, δρα ανεξέλεγκτο καταπιέζοντας τους πολίτες, αυτούς, που έπρεπε να υπηρετεί.

Θα αντιπαραθέσει κάποιος ότι αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο, ναι! αλλά καθένας πονά τον δικό του πόνο.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι πολιτικοί δεν παράγουν πολιτική αλλά εκτελούν τα όσα τους προστάζουν οι πάτρωνές τους. Αυτό συνέβαινε, συμβαίνει και θα συμβαίνει. Το ερώτημα είναι γιατί η κοινωνία δεν αντιδρά.

Αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί οι οικονομικοπολιτικές αλλαγές είναι ραγδαίες και δεν προλαβαίνει η κοινωνία να τις αφομοιώσει.

Την τεχνολογική εξέλιξη και ειδικότερα την ταχύτατη επεξεργασία της πληροφορίας δεν μπορεί η κοινωνία να τις παρακολουθήσει ενώ το κράτος έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες.

Πχ, σήμερα ο πολιτικός μπορεί τάχιστα να μετρά την αντίδραση της κοινωνίας σε μία ενδεχόμενη πολιτική του πράξη πριν καν η κοινωνία αντιληφθεί το τι γίνεται. Έτσι ο πολιτικός προηγείται της κοινωνίας προσαρμόζοντας τις ενδεχόμενες πολιτικές του πράξεις ανάλογα με την μετρήσιμη αντίδραση της κοινωνίας σ’ αυτές. Η αντίδραση της κοινωνίας είναι σχεδόν πάντα σπασμωδική και ανοργάνωτη. Η έλλειψη στηριγμάτων της κοινωνίας είναι πασιφανής.

Για το δίδυμο κράτος-κόμματα, πολλοί ισχυρίζονται ότι υπάρχει ταύτιση. Αναρωτιέμαι αν στην Ελλάδα υπήρξε περίοδος, απ’ την απελευθέρωση μέχρι σήμερα, που το κράτος να μην ήταν “τσιφλίκι” των κομμάτων.

Εδώ πρέπει να επισημανθεί η λειτουργία των κομμάτων στην Ελλάδα, τουλάχιστον τον τελευταίο αιώνα.

Τα κόμματα είναι “ενός ανδρός” αρχή. Ο αρχηγός κατευθύνει και διαχειρίζεται τα πάντα. Η πλήρης και αναντίρρητη υποταγή των μελών του κόμματος στον αρχηγό, εγγυάται την παραμονή τους στο κόμμα και την πολιτική εκτενέστερα.

Στο δίδυμο εξουσία-ΜΜΕ ενώ έπρεπε να υπάρχει διαρκής “πόλεμος” στηριγμένος στην λογική ότι τα ΜΜΕ οφείλουν να ελέγχουν την εξουσία, παρατηρούμε μια αγαστή συνεργασία των ΜΜΕ με την εξουσία. Εδώ δεν ξεχωρίζω τα λεγόμενα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ.

Η λειτουργία των ΜΜΕ προσαρμόστηκε στο να εξυπηρετεί την εξουσία με πολλούς και διάφορους τρόπους. Άλλοτε σαν προπαγανδιστές των αποφάσεων της εξουσίας, άλλοτε σαν καταγγελτικοί μηχανισμοί με σκοπό όχι την διόρθωση των καταγγελλομένων αλλά τον αφοπλισμό όσων δημιουργούν πρόβλημα στην εξουσία.

Αν κάποιος παρατηρήσει τον χρόνο που γίνεται η καταγγελία, ποιος και γιατί καταγγέλλεται σε συνδυασμό με τα τρέχοντα πολιτικά δρώμενα θα οδηγηθεί σε ασφαλή συμπεράσματα. Οι καταγγελίες είναι κατ’ εντολήν με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση της εξουσίας. Άλλωστε, με την σημερινή λειτουργία του πολιτεύματος, οι καταγγελίες ισχυροποιούν το σύστημα εξουσίας παρά το αποδυναμώνουν.

Στα αρχεία των “δημοσιογράφων” υπάρχουν πολλά περιστατικά που πρέπει να καταγγελθούν όμως δεν καταγγέλλονται παρά φυλάσσονται για να χρησιμοποιηθούν στον κατάλληλο για την εξουσία χρόνο. Αυτό αποδεικνύεται απ’ τον πολλές φορές σκόπιμο ετεροχρονισμό της καταγγελίας.

Παραμένεις πιστός στο σύστημα; δεν δημιουργείς προβλήματα; τότε τα όσα υπάρχουν στα αρχεία των “δημοσιογράφων και όχι μόνο, παραμένουν κρυφά.

Έχει πρόθεση διαφοροποίησης; ετοιμάζεσαι να ενοχλήσεις το σύστημα; τότε ανοίγουν τα αρχεία και τίθεσαι εκτός μάχης.

Οι λεγόμενες διαρροές και η παράδοση στοιχείων από τους εξουσιαστές στα “κατάλληλα” χέρια για δημοσιοποίηση, είναι συχνό φαινόμενο.

Η παράθεση και άλλων στρεβλών καταστάσεων απλά επιβεβαιώνει ότι η λειτουργία της δημοκρατίας στην Ελλάδα είναι προβληματική, εδώ θα συμφωνήσω με την θέση μερικών διανοούμενων ότι η Ελληνική δημοκρατία στήθηκε με ξένα πρότυπα εξ αρχής και με την βία.

Το ζήτημα είναι ότι όλοι ασχολούμαστε με τις πολιτικές και κομματικές αντιπαραθέσεις και αδιαφορούμε για το ουσιαστικότερο όλων, το σύνταγμα, τον καταστατικό χάρτη που διέπει την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή.

Όποιος σήμερα προτάσσει την αναγκαιότητα αλλαγής του ισχύοντος συντάγματος θεωρείται εκτός τόπου και χρόνου.

Η εκ βάθρων αλλαγή, όχι αναθεώρηση, του ισχύοντος συντάγματος θα έλυνε πολλά απ’ τα προαναφερθέντα προβλήματα.

Ήδη κάποιοι κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση, μακάρι να ασχοληθούν και οι επαΐοντες.

Σχολικό μάθημα άλλης εποχής (αναδημοσίευση)

Ο Κλεισθένης γράφει.

Οι επιστήμονες λένε ότι όταν κάποιος αναπολεί τα παιδικά του χρόνια υποβαθμίζει τα άσχημα και υπερτονίζει τα ευχάριστα.

Το αντίθετο κάνει όταν παρατηρεί το «σήμερα».

Δεν ξέρω αν η επιστροφή σε παλιές νοοτροπίες και λογικές είναι πρόοδος αλλά και αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν νομίζω να είναι πρόοδος.

Μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, την κατοχή και το αιματοκύλισμα του εμφυλίου, η κοινωνία προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της. Πρώτο της μέλημα τα παιδιά, να ‘χουν ένα πιάτο φαί, να μάθουν γράμματα.

Κάπου στην Ελληνική επαρχία, η αίθουσα, ο μαυροπίνακας με το σφουγγάρι και τις κιμωλίες, στον τοίχο ο παγκόσμιος χάρτης.

Η έδρα, ο δάσκαλος, τα ξύλινα θρανία και σαράντα μαθητές, σαράντα Ελληνόπουλα κρεμασμένα απ’ τα χείλη του δάσκαλου.

Η ακροθαλασσιά, τα πρώτα θρανία με τους ήσυχους και τα κορίτσια.

Τα πεδινά, ο κύριος όγκος, τα μεσαία θρανία και τα ορεινά, τα τελευταία θρανία με τους άτακτους, τους φασαρτζήδες, τα τριβόλια όπως τους αποκαλούσε ο δάσκαλος, η «υψηλή πύλη» όπως τους αποκαλούσαμε οι υπόλοιποι.

«Αγαπητά μου παιδιά, σήμερα ήταν το τελευταίο μάθημα, η σχολική χρονιά τελείωσε, του χρόνου θ’ αλλάξετε σχολείο, θα πάτε στο γυμνάσιο, ετοιμαστείτε για πολύ διάβασμα».

«Θέλω κάτι να σας πω που πρέπει να το τυπώσετε καλά στο μυαλό σας, ακούτε εσείς στα ορεινά»;

Εξάφωνη ταυτόχρονη απάντηση.  «Μάλιστα κύριεεεε».

«Λοιπόν συνεχίζω, κάποιος που ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα κερδίζει ή είναι απατεώνας και θα καταλήξει στην φυλακή ή δανείζεται».

«Ο δανεισμός είναι θηλιά στο λαιμό, τι είναι»;

Σαραντάφωνη απάντηση. «Θηλιά στο λαιμόόό».

«Μπράβο, όσο λοιπόν αυτός στέκεται όρθιος μπορεί και αναπνέει, αν όμως πέσει ή τον ρίξουν τότε σφίγγει ο βρόγχος και του κόβει την ανάσα, τον πνίγει»

«Όταν κάποιος ξοδεύει όσα κερδίζει κρεμάει την ζωή του σε μια κλωστή, αν του τύχει μια αναποδιά θα γονατίσει, θα πέσει και το δύσκολο είναι να ξανασηκωθεί».

«Όταν κάποιος βάζει στην πάντα το ένα δέκατο των εσόδων του δλδ αποταμιεύει, τι κάνει»;

Απάντηση εν χορώ. «Αποταμιεεεεεύει».

«Μπράβο παιδιά, όταν λοιπόν κάποιος αποταμιεύει το ένα δέκατο, στηρίζει την επόμενη ζωή του σε γερά θεμέλια, αν του τύχει κάτι κακό θα μπορέσει να το αντιμετωπίσει».

«Αν κάποιος αποταμιεύει τα δύο δέκατα όσων κερδίζει τότε θα κάνει προκοπή, τι θα κάνει»;

«Προκοπήήήή».

«Γιατί; Γιατί θα μπορεί να ξεπεράσει τυχόν δυσκολίες και θα έχει περίσσεια χρημάτων για να καλυτερέψει αργότερα την ζωή του».

«Αν κάποιος αποταμιεύει τα τρία δέκατα των εσόδων του τότε αυτός θα κάνει περιουσία, τι θα κάνει εσείς απ’ τα ορεινά»;

«Περιουσίίίία».

«Μπράβο στα ορεινά, πολύ ησυχία υπάρχει, μπράβο».

«Αν κάποιος θελήσει να αποταμιεύσει περισσότερα θα είναι δυστυχισμένος, τσιγκούνης, φιλοχρήματος, θα γίνει δούλος του χρήματος, θα αδικήσει πολλούς στην ζωή του».

«Τελειώνοντας επειδή χτύπησε και το κουδούνι σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία και πρόοδο».

Με ένα παρατεταμένο «άάάάάά» σαράντα παιδιά ορμούν προς την πόρτα, η σχολική χρονιά τελείωσε, αρχίζει το παιγνίδι και η ξεγνοιασιά του καλοκαιριού.

Οι δολοφόνοι με τα «κλικς» (αναδημοσίευση)

Ο Κλεισθένης γράφει:

Αν ζητήσουμε από μερικούς ανθρώπους να μας περιγράψουν ένα αιμοδιψή δολοφόνο θα πάρουμε σχεδόν απ’ όλους την ακόλουθη περιγραφή.

Ξεμαλλιάρης, αξύριστος, ξεδοντιάρης, βρώμικος, κουρελής. Ότι άσχημο και απεχθές.

Κι όμως υπάρχουν δολοφόνοι με εντελώς άλλα χαρακτηριστικά.

Είναι καλοκουρεμένοι, καλοχτενισμένοι, πεντακάθαροι, κουστουμαρισμένοι.

Διαθέτουν πανεπιστημιακές γνώσεις, με μάστερς και μεταπτυχιακά.

Μένουν σε πολυτελή διαμερίσματα και διαθέτουν ευρύχωρα γραφεία με μοντέρνο «ντιζάιν» και υπέροχη θέα.

Σκέπτονται και υπολογίζουν ολημερίς και με ένα κλικ στο πληκτρολόγιο του «λαπ-τοπ» τους μεταφέρουν τεράστια ποσά από λογαριασμό σε λογαριασμό εξασφαλίζοντας υπέρογκα κέρδη για τα αφεντικά τους τα οποία πιθανά δεν γνωρίζουν, δεν έχουν συναντήσει ποτέ τους. Η μόνη τους επαφή είναι ένα συγχαρητήριο mail μετά από κάθε επιτυχή διακίνηση των γιγάντιων κεφαλαίων και την ταυτόχρονη εξασφάλιση κερδών με πολλά-πολλά μηδενικά καθώς και το «τσεκ» με την πληρωμή τους μετά από κάθε «κλικ».

Η μετακίνηση αυτών των κεφαλαίων μπορεί να είναι ο ιδρώτας και το αίμα ενός λαού.

Η μεταφορά από κωδικό σε κωδικό μπορεί να σημαίνει φτωχοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.

Η επιδίωξη για όσο το δυνατό μεγαλύτερου κέρδους για τα αφεντικά τους μπορεί να σημαίνει ακόμη και τον θάνατο κάποιων συνανθρώπων μας πολύ μακριά φυσικά απ’ το πολυτελές γραφείο τους.

Αυτοί απλά αδιαφορούν και αν κάποιος τους ενημερώσει για την δυστυχία που προξενούν τα κλικ τους προβάλουν την δικαιολογία «αν δεν το κάνω εγώ θα το κάνει ο ανταγωνιστής μου», «έτσι είναι το σύστημα, τι να κάνουμε».

Φυσικά μετά το επιτυχημένο κλικ ακολουθεί το πανάκριβο ουίσκι και η απόλαυση του πορνίδιου πολυτελείας που περιμένει στον προθάλαμο του γραφείου.

Τα κέρδη των κλικς έχουν μεταφερθεί στους λογαριασμούς του αφεντικού και έτσι θα μπορεί να κάνει ένα πανάκριβο δώρο στο μοντέλο-μετρέσα του όχι από συναισθηματισμό αλλά για να μαθευτεί, για να ανέβει το «κασέ» του στον κύκλο του, να επιβεβαιώσει την πρωτεύουσα θέση του στο επιχειρηματικό στερέωμα.

Μ’ αυτούς τους δολοφόνους πότε θα ασχοληθεί η δικαιοσύνη;

Μ’ αυτούς τους χαζοχαρούμενους τύπους με το ηλίθιο χαμόγελο πότε θα ασχοληθεί η κοινωνία;

Μέχρι πότε θα θεωρούνται επιτυχημένα άτομα της κοινωνίας και πρότυπα προς μίμηση;

Η Αραβική “άνοιξη” τελικά ήταν “χειμώνας.

Γράφει ο Κλεισθένης.

Τα όσα διαδραματίζονται στα Αραβικά κράτη απ' την Συρία μέχρι την Τυνησία μαρτυρούν ότι η προσπάθεια των δυτικών για ανατροπή των δικτατορίσκων έγινε ενισχύοντας τους Ισλαμιστές.

Πιστεύει κανένας ότι η αλλαγή των δικτατοριών σε Ισλαμοκρατία είναι προς όφελος των Αραβικών λαών;

Η δύση τρέμει την επικράτηση στα Αραβικά κράτη Ισλαμικών καθεστώτων τύπου Ιράν.

Έδιωξε, για τους δικούς της λόγους, τους δικτατορίσκους αλλά δεν μπορεί να ανεχτεί και να συνεργαστεί με τους Ισλαμιστές.

Η ανατροπή των δικτατόρων ονομάστηκε Αραβική άνοιξη. Έχει όμως καμία σχέση με άνοιξη; Μάλλον με χειμώνα μοιάζει.

Τα παραδείγματα της Αιγύπτου, της Τυνησίας, της Λιβύης κτλ αποδεικνύουν ότι η δύση δεν επιθυμούσε “εκδημοκρατισμό” προς όφελος των λαών αλλά προς όφελός της. Σήμερα, μετά την επικράτηση των Ισλαμιστών επιβάλει στρατιωτικά πραξικοπήματα για να ανατρέψει ή να αναχαιτίσει την άνοδο των Ισλαμιστών στην εξουσία. Επιθυμεί κυβερνήσεις με ψευδοδημοκρατικό μανδύα αρκεί να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά της.

Παρόλα αυτά βλέπουμε στην Συρία να επιμένει να ενισχύει τους Ισλαμιστές ενάντια στον στυγνό δικτάτορα Άσσαντ.

Σίγουρα αν τελικά επικρατήσουν και στην Συρία οι Ισλαμιστές, πράγμα δύσκολο, θα αναγκαστεί να επέμβει πάλι για την ανατροπή τους και την επιβολή μιας ψευδοδημοκρατικής κυβέρνησης φιλικής προς αυτήν.

Οι απροκάλυπτες και ωμές επεμβάσεις των δυτικών στα Αραβικά κράτη ενισχύουν το Ισλαμικό κίνημα και τους εθνικιστικές. Οι δημοκρατικοί είτε φιμώνονται είτε δολοφονούνται.

Το ότι πιθανά η Αίγυπτος, η Τυνησία, η Λιβύη κτλ θα οδηγηθούν σε εμφύλιες συρράξεις δεν τους απασχολεί. Ήδη στην Αίγυπτο τις τελευταίες 'μέρες υπάρχουν πολλά θύματα, άλλοι μιλούν για δεκάδες νεκρούς και άλλοι για εκατοντάδες ξέχωρα οι τραυματίες που ανέρχονται σε χιλιάδες.

Επειδή ο καθένας, ειδήμων ή άσχετος, κάνει αναλύσεις στα ΜΜΕ για το τι συμβαίνει αλλά και για το τι θα συμβεί, καλό είναι να ακούμε με προσοχή και να φιλτράρουμε τα όσα μας “σερβίρουν”. Οι καιροί είναι “πονηροί”

Έξωθεν επιβολή καθεστώτος δεν μπορεί να γίνει προς όφελος του λαού, οι καθεστωτικές αλλαγές μπορούν να γίνουν μόνο με συμμετοχή και κινητοποίηση των λαών χωρίς πάτρωνες. Αυτό έχει δείξει μέχρι σήμερα η ιστορία των λαών.

Κατά τα άλλα είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα.

Όταν το χρήμα δεν ήταν “θεός”.

Γράφει ο Κλεισθένης.

Το μεροκάματο ήταν, είναι και θα είναι σκληρή υπόθεση. Όταν ο άνθρωπος γερνάει, τότε γίνεται μαρτύριο.

Σήμερα οι νέες αντιλήψεις για την εργασία και τους ηλικιωμένους είναι από σκληρές έως απάνθρωπες.

Υπάρχει η σκληρή και άκαρδη ρήση που λέει “τα άλογα όταν γεράσουν τα σκοτώνουν”.

Μία ανεπτυγμένη οικονομικά κοινωνία δεν σημαίνει ότι είναι και πολιτισμένη. Ο τρόπος που συμπεριφέρεται στους ανήμπορους, στους αδύναμους και στα παιδιά την κατατάσσει ανάλογα στις πολιτισμένες ή στις πολιτισμικά υπανάπτυκτες.

Πριν πολλά -πολλά χρόνια υπήρχε σε μια επαρχιακή πόλη ένας μεταφορέας, ο Δημητρός. Είχε ένα κάρο χωρίς άλογα, ζευόταν ο ίδιος το κάρο με δυο σκοινιά στους ώμους και μετέφερε στην αγορά κάθε είδους φορτία. Οι έμποροι και οι καταστηματάρχες τον πλήρωναν για τις μεταφορές και έτσι μπορούσε να συντηρεί τον εαυτό του και την φαμίλια του.

Πέρασαν τα χρόνια, γέρασε ο μεταφορέας, άλλαξε και ο τρόπος μεταφοράς, ήρθαν τα μηχανοκίνητα. Φόρτωναν, μετέφεραν και ξεφόρτωναν μεγαλύτερα φορτία πολύ πιο γρήγορα απ' τον γέρο πια μεταφορέα.

Η κοινωνία όμως της μικρής επαρχιακής πόλης δεν άφησε τον γέρο στην τύχη του.

Ο κυρ-Πέτρος ο σιδεράς στον κάλφα του, “ρε Χρήστο, πετάξου μέχρι την πιάτσα και φώναξε μου τον Δημητρό”.

Ο κάλφας, “τι τον θέλεις αφεντικό”;

Ο κυρ-Πέτρος “να πάει αυτά τα κάγκελα στην οικοδομή, τρέχα”.

Ο κάλφας “μα τώρα έφυγε η μηχανή, γιατί δεν τα φορτώναμε”;

Ο κυρ-Πέτρος “βρε άντε γρήγορα και άσε τα λόγια”.

Σε λίγο έρχεται ο Δημητρός ζωσμένος το κάρο του. “Καλημέρα κυρ-Πέτρο”

“Βρε καλώς τον Δημητρό”, “πάρε αυτά τα κάγκελα, μόλις τα τελείωσα και τρέχα τα στην οικοδομή, ξέρεις που είναι έτσι”;

“Ναι κυρ-Πέτρο, φορτώνω και τρέχω”.

Ο κάλφας “μα μάστορα αυτά τα κάγκελα τα 'χουμε έτοιμα από χθες”

Ο κυρ-Πέτρος “μούγκα βρε, μούγκα”.

Πολλοί έμποροι και καταστηματάρχες εξακολουθούσαν να του δίνουν φορτία μ' αυτόν τον συγκινητικό τρόπο.

Φόρτωναν πχ 50 καφάσια φρούτα και λαχανικά στο μηχανοκίνητο αλλά κρατούσαν 2-3 καφάσια για τον γέρο-μεταφορέα. Τον φώναζαν και του έλεγαν ότι δήθεν ξέχασαν να τα στείλουν και ο πελάτης τα βιαζόταν, άλλοι του 'λεγαν πως δεν τα χώραγε(;) το μηχανοκίνητο, άλλοι πως το φορτίο ήταν μικρό(;) για να πάρουν μηχανή. Έτσι φρόντιζαν και(!) να μην τον προσβάλουν.

Ο Δημητρός ο γερο-μεταφορέας ζευόταν το κάρο του και έκανε την μεταφορά έχοντας εξασφαλίσει το μεροκάματο.

Το ίδιο έκαναν στα σφαγεία, στην ψαραγορά, στα πρακτορεία.

Έτσι βοηθούσαν τους γέρους που πάσχιζαν για τον επιούσιο εκείνα τα χρόνια. Σήμερα κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο. Πρόοδος βλέπετε, τι πρόοδος, οπισθοδρόμηση λέω εγώ.

Τι γίνεται όταν καταγγείλουμε κάτι;

Γράφει ο Κλεισθένης.

Όταν γίνεται μια καταγγελία για μια παράνομη πράξη όπως υπέρβαση εξουσίας, κατάχρηση εξουσίας, διαφθορά, διασπάθιση δημόσιου χρήματος, μίζες κτλ πρέπει να ακολουθηθεί η ακόλουθη διαδικασία.

Έρευνα για το αληθές της καταγγελίας, έρευνα για τους υπεύθυνους που καταγγέλλονται, προσωποποίηση των ευθυνών και τιμωρία όσων παρέβησαν κατ' οιονδήποτε τρόπο τον νόμο.

Η αλήθεια, για το πως λειτουργεί η διαδικασία στην Ελλάδα εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, είναι σκληρή.

Ο καταγγέλλων αντιμετωπίζεται με μεγάλη καχυποψία. Μπορεί να βρει ακόμη και τον μπελά του.

Η έρευνα για το αληθές είναι μακρόχρονη. Η έρευνα για τους καταγγελλόμενους εξαρτάται απ' την θέση που κατέχουν στην Ελληνική κοινωνία. Αν τύχει και είναι πολιτικοί τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα.

Στην προσωποποίηση των ευθυνών, αν ποτέ φτάσει η υπόθεση εκεί, συνήθως η ευθύνη μετατίθεται σε υπαλλήλους των καταγγελλομένων.

Όσο δε αφορά την τιμωρία αυτή δεν έρχεται σχεδόν ποτέ ή αν έρθει είναι χάδι στα μάγουλα.

Γιατί όμως συμβαίνουν όσα προανέφερα;

Η απάντηση είναι απλή. Οι έχοντες εξουσία γνωρίζουν ότι αν τιμωρήσουν κάποιον σήμερα τότε στην πρώτη αλλαγή των προσώπων της εξουσίας θα κινδυνεύουν και οι ίδιοι να τιμωρηθούν. Καθυστερούν ή εμποδίζουν λοιπόν τις διαδικασίες έτσι ώστε να μην τιμωρηθεί κανείς προσμένοντας ανάλογες κινήσεις απ' τους ερχόμενους εξουσιαστές.

Αυτή η διελκυστίνδα συνενώνει τους σημερινούς με τους επόμενους εξουσιαστές κατά το “κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει”.

Έτσι το σάπιο και διεφθαρμένο κατεστημένο διαιωνίζει την εξουσία του και την παραμονή του. Φυσικά έχει δημιουργήσει το κατάλληλο νομικό πλαίσιο έτσι ώστε και να θελήσει κάποιος δικαστής να επιταχύνει ή να διερευνήσει την υπόθεση σε βάθος, αδυνατεί. Δυστυχώς οι καταγγελίες αντί να φθείρουν το σύστημα το ενώνουν και το ισχυροποιούν.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να καταγγέλλονται οι παράνομες πράξεις ή μέθοδοι αλλά μην περιμένει ο καταγγέλλων ότι θα βρεθούν και θα τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι.

Μην διαμαρτυρηθεί κάποιος λέγοντας “τι κάνει η αντιπολίτευση”; γιατί είπαμε, η σημερινή αντιπολίτευση θα είναι αυριανή κυβέρνηση.