Βοηθώντας ένα μικρό παιδί να αντιληφθεί τον χώρο.

Γράφει ο Κλεισθένης.
Οι χρηστικές συμβουλές που ακολουθούν είναι εμπειρικές, παππούς γαρ.
Στην προσπάθειά μου να εξηγήσω σε ένα μικρό παιδάκι πως να καταλαβαίνει την ώρα σε ένα ρολόι τοίχου, βρέθηκα προ
εκπλήξεως. Ενώ εξηγούσα την δεξιόστροφη κίνηση των δεικτών του ρολογιού, το παιδάκι μου αντέτεινε ότι όταν ο λεπτοδείκτης περάσει το 3 τότε η κίνησή του είναι προς τα κάτω, όταν ο λεπτοδείκτης περάσει το 6 τότε η κίνησή του είναι προς τα αριστερά και όταν ο λεπτοδείκτης περάσει το 9 τότε η κίνησή του είναι προς τα πάνω. Είχε δίκιο; Φυσικά όχι γιατί πρόκειται για κυκλική δεξιόστροφη κίνηση. Τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να αντιληφθούν τόσο δύσκολες έννοιες.
Η αντίληψη του χώρου είναι σχετική, εξαρτάται από ποιο σημείο θωρούμε τα αντικείμενα. Όταν είμαστε αντικριστά με κάποιον άλλο τότε το δικό μας αριστερά είναι γιαυτόν δεξιά. Ταυτόσημη αντίληψη του χώρου έχουμε με κάποιον άλλο όταν είμαστε και οι δύο όρθιοι και κοιτάζουμε προς την ίδια κατεύθυνση. Τότε το δικό μας αριστερά, δεξιά, πάνω, κάτω, εμπρός και πίσω είναι ίδιο με του άλλου.
Πολλοί προσπαθούν να μάθουν σ' ένα παιδί το πάνω, κάτω, αριστερά, δεξιά, εμπρός και πίσω ενώ στέκονται αντικριστά με το παιδί. Είναι λάθος, μπερδεύει το παιδί γιατί, όπως προείπα, το δικό του αριστερά είναι για μας δεξιά. Το παιδί αναρωτιέται τι του ζητάμε, να μας δείξει το δικό του αριστερά ή το δικό μας.
Η καλύτερη θέση για να μην μπερδεύουμε το παιδί είναι το έχουμε μπροστά μας και να κοιτάζει προς εκεί που κοιτάζουμε κι εμείς. Βάζουμε τα ποδαράκια του πάνω στα δικά μας και κρατάμε τα χεράκια του με τα δικά μας σε θέση “προσοχής”. Λέμε αριστερά και σηκώνουμε το αριστερό μας χέρι παρασύροντας και το δικό του σε “έκταση”. Το ίδιο ανάλογα για το δεξιά. Για το πάνω σηκώνουμε τα χέρια μας παρασύροντας και τα δικά του σε θέση “ανάταση”. Για το κάτω κάνουμε επίκυψη εκτείνοντας τα χέρια προς τα κάτω. Για το μπροστά βαδίζουμε παρασύροντας τα ποδαράκια του που είναι πάνω στα δικά μας προς τα 'μπρός και ανάλογα για το πίσω προς τα πίσω.
Όταν αντιληφθούμε ότι το παιδί ξεχωρίζει το αριστερά, το δεξιά κτλ τότε πάντα έχοντας το παιδί μπροστά μας, φυσικά να κοιτάμε προς την ίδια κατεύθυνση, του ζητάμε να μας υποδείξει το αριστερό του αυτί, το δεξιό του πόδι κτλ. Ομοίως του ζητάμε να μας υποδείξει ποια αντικείμενα είναι μπροστά του, πίσω του, πάνω, κάτω, αριστερά του και δεξιά του.
Είναι πολύ εύκολο, θέλει λίγο υπομονή.
Καλή επιτυχία σε όσους ακολουθήσουν αυτήν την πρακτική.

Οι αριθμοί και η κοινωνία και οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Γράφει ο Κλεισθένης.
Ακούμε συχνά το επιχείρημα "ευημερούν οι αριθμοί αλλά δυστυχούν οι άνθρωποι".
Οι αριθμοί ποτέ δεν λένε ψέματα αλλά ο τρόπος που ερμηνεύονται είναι αυτός που δημιουργεί τις συγχύσεις.
Για να γίνει περισσότερο αντιληπτό καταφεύγω σε παραδείγματα.
Λέμε ότι η ανεργία είναι πχ στο 15%. Το πραγματικό ποσοστό του άνεργου είναι 100% γιατί αυτός υφίσταται εξ ολοκλήρου την βία της ανεργίας.
Λέμε ότι το ΑΕΠ ανέβηκε κατά πχ 4%. Για μερικούς όμως ανθρώπους το πραγματικό τους εισόδημα μπορεί να εκτινάσσεται σε πολύ μεγάλα ποσοστά και για άλλους να σημειώνει μεγάλη πτώση. Άρα για κάποιους, που σίγουρα είναι και οι πιο πολλοί, η αύξηση του ΑΕΠ δεν σημαίνει και καλυτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου αλλά πιθανά να σημαίνει και υποβάθμισή του.
Τα ίδια ισχύουν και για πολλούς ακόμη  δείκτες όπως ο δείκτης της φτώχειας, των καταστροφών, των θανάτων κτλ.
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι οι αριθμοί μας δίνουν, χωρίς να φταίνε, διαφορετική εικόνα ανάλογα με το ποιος και πως τους ερμηνεύει.
Οι κοινωνίες χρειάζονται φυσικά τους αριθμητικούς δείκτες αλλά οφείλουν και να εξατομικεύουν τις επιπτώσεις των μεταβολών τους αντιμετωπίζοντας το κάθε σοβαρό πρόβλημα ενός εκάστου των μελών τους.
Η νομοθεσία προσπαθεί να αντιμετωπίσει σφαιρικά τα προβλήματα και θέτει ένα γενικό πλαίσιο. Είναι αδύνατο να γίνει περιπτωσιολογική γιαυτό χρειάζονται κοινωνικές δομές τέτοιες ώστε να επιλύουν τα σοβαρά προβλήματα των μελών της κοινωνίας.
Η δημόσια διοίκηση, αγκυλωμένη στα στενά όρια του νόμου δεν μπορεί να επιλύσει προσωποποιημένα προβλήματα. Πρέπει να της δοθεί, φυσικά κάτω από αυστηρό έλεγχο, η δυνατότητα ελαστικότερης ερμηνείας των νόμων καθώς και περισσότερη ελευθερία στην λήψη αποφάσεων ενός εκάστου δημοσίου υπαλλήλου.
Έχω προσωπικά εμπλακεί σε διάλογο με δημόσιο υπάλληλο που μου είπε ότι βλέπω ότι έχεις δίκιο αλλά τα χέρια μου είναι "δεμένα" απ' το νόμο.
Ο δημόσιος υπάλληλος αντιμετωπίζει καθημερινά πολίτες που προσπαθούν να λύσουν κάποιο πρόβλημά τους. Μαθαίνει από πρώτο χέρι τις συνιστώσες και τα δεδομένα των προβλημάτων των πολιτών οπότε είναι καλύτερα ενήμερος απ' τον νομοθέτη για κάθε μία ξεχωριστή περίπτωση άρα μπορεί να δώσει μία δίκαιη και άμεση λύση .
Ο φόβος ότι η διαφθορά θα ανέβει ακόμη ψηλότερα εμποδίζει τις αποφάσεις για περισσότερη ελευθερία των δημοσίων υπαλλήλων καθώς και για την ελαστικότερη ερμηνεία των νόμων.
Ελπίζω κάποτε να δω τους δημόσιους υπαλλήλους μακρυά από την διαφθορά και να αποφασίζουν ελεύθερα για την δίκαιη επίλυση των προβλημάτων των πολιτών.
Ίδωμεν.