Τ΄ανέμου ...

Αρίζωτοςγεννήθηκα, αφτέρουγος συνάμα
ο άνεμος με άρπαξε στο πρώτο μου το κλάμα.




Σε δίνες άνεμε σκληρέ, με γυροστροβιλίζεις
απανεμιάς ξεκούραση, απάγκιο δεν χαρίζεις.


Τη μια ψηλά, πολύ ψηλά, στου χαλαζιού την γέννα,
την άλλη χαμηλά πολύ, σ' ερήμους και σε γκρέμια.


Φτάνει όσο με τυράγνισες, οι αδικίες μύριες,
τα βάσανα ήτανε πολλά, βουνά οι στεναχώριες.


Αγέρα γαιοκράτορα, αμείλικτη η οργή σου,
γαλήνεψε, το γέρικο κορμί μου πια, λυπήσου.


δροσιάς νερό, γλυκό ψωμί, ικέτης να χορτάσω,
απίθωσέ με μαλακά, στη γη να ξαποστάσω.

να γείρω σε δεντροσκιά, το χώμα να μυρίσω,

να δω ουρανό ασύγνεφο, τα μάτια μου πριν κλείσω.

Περί “νόμιμης” βίας.

Γράφει ο Κλεισθένης.

Το τι ακούμε απ' τα χείλη των εκπροσώπων του σάπιου και διεφθαρμένου οικονομικοπολιτικού συστήματος δεν

περιγράφεται.

Θα ασχοληθώ μόνο με το τελευταίο που ειπώθηκε για το αποκλειστικό δικαίωμα του κράτους στην άσκηση “νόμιμης” βίας.

Αυτή η τοποθέτηση είναι πέρα για πέρα αντιδημοκρατική.

Η δημοκρατική θέση για την χρήση βίας από αυτούς που είναι εντεταλμένοι για την προάσπιση της ασφάλειας, της ζωής, της περιουσίας των πολιτών κτλ είναι η αναγκαία χρήση βίας και μόνον αυτή .

Η αναγκαία χρήση βίας κινείται στα όρια της νομιμότητας. Για την, κατά παρέκκλιση του δικαίου, νομιμοποίησή της εννοείται ότι έχει προϋπάρξει κοινωνικό συμβόλαιο.

Η αναγκαία χρήση βίας επιτρέπεται για την καταπολέμηση των εγκληματιών που στρέφονται κατά των ελευθεριών, της ζωής, της ασφάλειας και της περιουσίας των πολιτών κτλ. Τότε και μόνο τότε μπορεί να υπάρξει, κατά παρέκκλιση του δικαίου, νομιμοποίησή της κάτω απ' την λογική της διαφύλαξης της ειρηνικής συμβίωσης των μελών μιας κοινωνίας. Το έγκλημα διαταράσσει την ειρηνική συμβίωση.

Η χρήση βίας κατά διαδηλωτών, απεργών και γενικά όσων διαμαρτύρονται ειρηνικά για την προάσπιση της διαβίωσης και της αξιοπρέπειάς τους δεν έχει καμιά νομιμοποίηση. Αυτά συμβαίνουν μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Ακόμη και η αναγκαία χρήση βίας για την αντιμετώπιση των κάθε φύσης εγκληματιών παύει όταν γίνει η σύλληψή τους. Τα φαινόμενα βασανισμών, κακομεταχείρισης και προσβολών της τιμής και της αξιοπρέπειας των συλληφθέντων συνιστούν δημοκρατική εκτροπή και είναι παράνομες πράξεις. Ακόμη και η ανάκριση πρέπει να γίνεται με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς την χρήση οποιασδήποτε μορφής βίας. Οι συλληφθέντες εγκληματίες διατηρούν όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και η τυχούσα τιμωρία τους αποφασίζεται με την διεξαγωγή τίμιας δίκης. Όλα τα άλλα ανήκουν σε αντιδημοκρατικές λογικές που δυστυχώς κυριαρχούν σήμερα.

Προοδευτική οπισθοδρόμηση.

Γράφει ο Κλεισθένης.

Παράξενος τίτλος, μοιάζει αντιφατικός, είναι όμως;

Πάντοτε οι γεροντότεροι αναπολούσαν τις περασμένες εποχές εξανιδανικεύοντάς τες. Αυτό συνέβαινε γιατί τους θύμιζε την νιότη τους

και γιατί τους ήταν δύσκολο να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Πολιτικά το ονομάζουμε συντηρητισμό. Έχει πολλάκις κατηγορηθεί ο συντηρητισμός, ίσως όχι άδικα, σαν αναχρονισμός, σαν σκοταδισμός κτλ.

Η κοινωνία προχωρεί μπροστά έστω και αν οι γεροντότεροι αντιδρούσαν και αντιστέκονταν στους νεωτερισμούς.

Όλα αυτά πριν την έλευση της παγκοσμιοποίησης που επέφερε βίαιη ανατροπή των όσων είχαμε σαν αξίες, τρόπους συμπεριφοράς, κοινωνικές δράσεις. Πολιτικά, πολιτιστικά, ιδεολογικά, πολιτισμικά και φιλοσοφικά δεδομένα καταρρίπτονται χάριν της ηγεμονίας της αγοράς, του νέου θεού που πρέπει, κατά τους παγκοσμιοποιητές, να ελέγχει τα πάντα. Ο άνθρωπος δεν αντιμετωπίζεται πλέον σαν οντότητα αλλά σαν καταναλωτικό ον στερημένο κάθε δυνατότητας να έχει ελεύθερη βούληση. Ο άνθρωπος έγινε νούμερο στατιστικών αναλύσεων. Ο άνθρωπος έγινε πειραματόζωο των νέων τεχνολογιών που αφορούν ακόμη και την τροφή του, το νερό που πίνει, την υγεία του κτλ.

Έκοντες άκοντες έχουμε εμπλακεί στα δίχτυα της παγκοσμιοποίησης με πολύ λίγες και μικρές πιθανότητες απεμπλοκής. Έχει κυριαρχήσει ο ατομικισμός και οι τρόποι μαζικών αντιδράσεων κατά των δεινών της παγκοσμιοποίησης ανήκουν στο παρελθόν.

Μπορεί κάποιος να συνεχίσει με σχετικούς συλλογισμούς αναλύοντας περισσότερο το θέμα. Νομίζω ότι όσα ανάφερα αρκούν για να καταδείξουν ότι πρέπει να αντιδράσουμε πριν να είναι πολύ αργά.

Οι κλασσικοί τρόποι αντίδρασης που διαθέταμε πριν την λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σήμερα, η κυριαρχία της ατομικότητας εμποδίζει τα μαζικά κινήματα, τα πολιτικά κινήματα, τα ιδεολογικά κτλ.

Η αντίδραση πρέπει να ξεκινήσει ατομικά απ' τον καθένα μας έως ότου καταστεί δυνατόν να υπερκεραστεί η ατομικότητα απ' την συλλογικότητα.

Αρχίζουμε καθένας σε συμφωνία με τον εαυτό του να μην ακολουθούμε τους ρυθμούς που επιβάλει η παγκοσμιοποίηση.

Προσπαθούμε να επανέλθουμε σε πρότερες καταστάσεις φυσικά διατηρώντας ότι καλό είχε η πριν την παγκοσμιοποίηση κατάσταση.

Πηγαίνουμε δλδ προοδευτικά προς τα πίσω.

Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Η παγκοσμιοποίηση δεν θέλει τα έθνη-κράτη. Εμείς επιμένουμε να στηρίζουμε την κρατική οντότητα των εθνών. Η αυτοδιάθεση των εθνών που σήμερα έχει ατονίσει πρέπει να ξανάρθει στο προσκήνιο.

Η παγκοσμιοποίηση προάγει την κοινωνία της πληροφορίας. Εμείς επιμένουμε στην κοινωνία της γνώσης.

Η παγκοσμιοποίηση δεν θέλει τους στενούς οικογενειακούς και κοινωνικούς δεσμούς. Εμείς επιμένουμε να στηρίζουμε την οικογένεια, την γειτονιά, το χωριό μας, επιδιώκοντας την μεγαλύτερη δυνατή αυτονομία του μικρόκοσμου όπου ζούμε.

Η παγκοσμιοποίηση μας θέλει καταναλωτικά όντα. Εμείς επιμένουμε να είμαστε άνθρωποι με ελεύθερη βούληση. Αποφεύγουμε να καταναλώνουμε πολλά απ' τα άχρηστα προϊόντα που μας προσφέρουν οι παγκοσμιοποιητές.

Η παγκοσμιοποίηση μας θέλει εξαρτώμενους σε σχέση με την τροφή, το νερό, την στέγη κτλ. Εμείς ψάχνουμε τρόπους απεξάρτησης γενόμενοι αυτάρκεις και ολιγαρκείς. Όσο λιγότερα καταναλώνουμε απ' αυτά που μας προσφέρουν τόσο μεγαλύτερο είναι το πλήγμα για την παγκοσμιοποίηση.

Γενικότερα επιμένουμε ακόμη να αποκτούμε ισχυρούς φιλικούς δεσμούς, να ερωτευόμαστε, να κινούμαστε στους χώρους όπου υπάρχουν γνωστοί έχοντας καθημερινή επαφή μαζί τους.

Όσο κι αν δείχνει σήμερα ισχυρή η παγκοσμιοποίηση, η παγκόσμια οικονομική κρίση και η σημερινή άνεση στην επικοινωνία με κάθε άνθρωπο όσο μακρυά κι αν μένει θα την θέσουν στο περιθώριο, μπόρα είναι και θα περάσει.

Το κίνημα της αυτάρκειας.

Γράφει ο Κλεισθένης.

Πως φτάσαμε απ' το “σκέπτομαι άρα υπάρχω” στο “καταναλώνω άρα ζω”; Πολύ δύσκολα απαντιέται αυτό το ερώτημα. Προφανώς δεν έγινε αυτή η αλλαγή απ' τη μια

μέρα στην άλλη.

Πως τιθασεύεται ένας άνθρωπος έτσι ώστε να μην αντιδρά στα όσα κακά του επιβάλλονται;

Με πολλούς τρόπους, είναι η απάντηση.

Θα προσπαθήσω να ασχοληθώ με έναν. Αυτός είναι ύπουλος, χωρίς βία.

Αυτός ο τρόπος είναι η εξάρτηση.

Πρέπει όλοι να πειστούν ότι είναι εξαρτώμενοι είτε αυτό είναι αληθές είτε όχι.

Εξαρτάσαι αν πεινάς απ' αυτόν που έχει και διαχειρίζεται την τροφή.

Εξαρτάσαι αν διψάς ομοίως απ' όποιον κατέχει το νερό.

Εξαρτάσαι για στέγαση απ' όποιον έχει σπίτια για ενοικίαση.

Αυτές οι εξαρτήσεις και άλλες παρόμοιες είναι οι αλυσίδες με τις οποίες προσπαθεί η παγκοσμιοποίηση να σε καθηλώσει. Είναι τα εκβιαστικά της όπλα ενάντια στην ανθρωπότητα. Είναι τα μέσα πειθαναγκασμού των ανθρώπων να γίνουν απλά καταναλωτικά όντα όσων προσφέρουν για κατανάλωση οι πολυεθνικές και τα ισχυρά κράτη.

Το να έχεις τέτοιες εξαρτήσεις είναι φυσικό γιατί η τροφή, το νερό και η στέγαση είναι βασικές ανάγκες επιβίωσης. Παλιότερα εξυπηρετούσες αυτές τις ανάγκες με την εργασία, σήμερα χάνεται το δικαίωμα στην εργασία, όσον αφορά την στέγαση, είσαι υπερχρεωμένος, θα χάσεις το σπίτι σου, φυσικά δεν υπάρχει η δυνατότητα να αγοράσεις άλλο, δεν κυκλοφορεί χρήμα, είναι φυλαγμένο σε λίγα χέρια.

Υπάρχουν όμως και εξαρτήσεις που σου επιβάλλονται σε πράγματα εντελώς άχρηστα και περιττά. Όσο πιο πολύ εξαρτημένος τόσο πιο διαχειρίσιμος.

Υπόθεση εργασίας.

Έστω ότι κάποιος παράγει το δικό του φαγητό, έχει δική του πηγή νερού, έχει δικό του σπίτι και δεν δέχεται εξαρτήσεις σε άχρηστα και περιττά πράγματα, τότε τι γίνεται; Απλά δεν είναι διαχειρίσιμος, δεν ποδηγετείται, δεν πειθαναγκάζεται.

Αυτός που είναι αυτάρκης στα βασικά και αναγκαία αγαθά για την επιβίωση είναι επικίνδυνος για την παγκοσμιοποίηση, είναι εχθρός της. Μαθαίνουμε για απαγόρευση συλλογής βρόχινου νερού σε δεξαμενές από ιδιώτες. Μαθαίνουμε για μονοπώλια στην παραγωγή και διάθεση καλλιεργητικών σπόρων, απαγόρευση μικροκαλλιεργιών από ιδιώτες.

Παρακολουθούμε μία γενικευμένη επίθεση κατά της μικροϊδιοκτησίας , κατασχέσεις σπιτιών στις ΗΠΑ, στην Ισπανία, Πορτογαλία και σε λίγο στην Ελλάδα. Δεν μπορεί κάθε οικογένεια νάχει δικό της σπίτι, πρέπει η στέγη να ανήκει σε λίγα χέρια.

Δειλά- δειλά οργανώνεται ένα παγκόσμιο ειρηνικό κίνημα, το κίνημα της αυτάρκειας. Πιθανό να είναι ταυτόχρονα και κίνημα ολιγάρκειας. Οι ιδέες ζυμώνονται, το μέλλον θα δείξει. Στην Ελλάδα είναι ακόμη, ως συνήθως, άγνωστα.

Επειδή ένα τέτοιο κίνημα χτυπάει στην καρδιά την παγκοσμιοποίηση θα χτυπηθεί αλύπητα απ' τους παγκοσμιοποιητές και τα “τσιράκια” τους. Προβλέπω πως θα πάρει γρήγορα τέτοιες διαστάσεις που θα καταστεί ανίκητο, θα επιφέρει συντριπτική ήττα της παγκοσμιοποίησης. Η ειρηνική μετάλλαξη του πολίτη-καταναλωτή σε άνθρωπο-αυτάρκη θα σημάνει και το τέλος των εξαρτήσεων και την πτώση της παγκοσμιοποίησης.

Ο καιρός γαρ εγγύς.

Η εξουδετέρωση των “αντί”.

Γράφει ο Κλεισθένης.

Υπάρχουν μερικές διαχρονικές μέθοδοι που χρησιμοποιεί το εξουσιαστικό σύστημα για να εξουδετερώνει ή χειρότερα να εκμεταλλεύεται προς όφελός του ότι το απειλεί.

Από αρχαιοτάτων χρόνων, βασική μέθοδος είναι να ενσωματώνει οτιδήποτε δεν μπορεί να εξουδετερώσει και απειλείται απ' αυτό.

Στις πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες η εξουσία ανήκε ή λαμβάνονταν με την βία απ' τον δυνατότερο, αυτόν δλδ που σε μονομαχία για την ανάληψη της εξουσίας νικούσε.

Με την πάροδο των χρόνων και την περαιτέρω ανάπτυξη των κοινωνικών δομών αμφισβήτησε την εξουσία του δυνατού ο έξυπνος δλδ αυτός που ανέπτυξε την σκέψη του και είχε την ευχέρεια να πείθει τους άλλους για το δίκαιο των λεγομένων του.

Η πρώτη αντίδραση του εξουσιαστή ήταν η αντιπαράθεση μαζί του. Τον νικούσε σωματικά αλλά υστερούσε πνευματικά. Επειδή δεν μπορούσε να τον εξουδετερώσει πλήρως του πρόσφερε μία εξουσιαστική θέση κάτω απ' αυτόν. Με την πάροδο των χρόνων ο έξυπνος αντικατέστησε τον δυνατό στην εξουσία. Ο δυνατός έγινε εγγυητής της εξουσίας του έξυπνου χρησιμοποιώντας την μυική του δύναμη και την βία ενάντια σε όποιον αμφισβητούσε την εξουσία του έξυπνου.

Σ' αυτή την διαπάλη για την εξουσία εμπλέκεται και τρίτος που εκμεταλλευόμενος τους φόβους και την ανασφάλεια των πολλών εμφανίστηκε σαν ο μεσάζων ανάμεσα στους ανθρώπους και την υπερφυσική δύναμη που εξουσιάζει τα πάντα ακόμη και τον εξουσιαστή. Αναφέρομαι στην αρχέγονη θρησκεία. Όπως ήταν φυσικό πήρε κι αυτός ένα μερίδιο απ' την εξουσία και ενσωματώθηκε στο σύστημα.

Η λογική που διέπει αυτήν την συμπεριφορά μπορεί να οριοθετηθεί σαν “με αμφισβητείς; απέκτησες ερείσματα; δεν μπορώ να σε εξουδετερώσω; σου παρέχω μία θέση μικρότερης εξουσίας απ την δική μου και σε ενσωματώνω”.

Αυτά ισχύουν ακόμη και σήμερα φυσικά κάπως διαφοροποιημένα.

Ας διερευνήσουμε το τι γίνεται σήμερα.

Υπάρχουν κινήματα ή ενώσεις ανθρώπων που αντιστρατεύονται την εξουσία. Η πρώτη απάντηση εκ μέρους της εξουσίας είναι η βία. Πολλές φορές η βία είναι αρκετή για να εξουδετερώσει τους αντιτιθέμενους αλλά όχι πάντα.

Άλλη αντίδραση είναι η κατασυκοφάντηση των αμφισβητιών. Σήμερα γίνεται εύκολα με την χρήση των ΜΜΕ.

Σε πιθανή αποτυχία και αυτής της μεθόδου τότε επιχειρείται ενσωμάτωση. Αν αποτύχει και αυτή τότε χρησιμοποιούνται τα μεγάλα μέσα. Μερικά απ' αυτά είναι η διάβρωση, ο εκφυλισμός, η προβοκάτσια, η ίδρυση φιλοεξουσιαστικών παρόμοιων κινημάτων και πιθανά μερικών άλλων μέσων που μου διαφεύγουν.

Για να γίνει κατανοητό τι εννοώ θα παραθέσω μερικά παραδείγματα.

α) Πατριωτισμός και εθνικισμός.

Δύο κινήματα που άνθησαν κυρίως τον 17ο αιώνα και μετά. Δύο ευγενή και γνήσια κινήματα που κατάφεραν την πτώση της φεουδαρχίας, την ίδρυση εθνών-κρατών και την αστική επανάσταση.

Ήδη τον 19ο αιώνα τα κινήματα διαβρώθηκαν απ' τους εξουσιαστές και είχαμε τα φασιστικά καθεστώτα που αιματοκύλισαν την οικουμένη.

Στα καθ' ημάς η πατριωτισμός και ο εθνικισμός αντικαταστάθηκαν απ' την πατριδοκαπηλεία και το ψευτοεθνικιστικό φασιστικό μόρφωμα της χρυσής αυγής.

β) Αντιεξουσιαστικά κινήματα.

Έστω κι αν πολλοί διαφωνούν ο άνθρωπος απ' την φύση του είναι αντιεξουσιαστής.

Τα παιδιά αντιδρούν στην εξουσία των γονέων, οι πολίτες αντιδρούν στην καταπίεση των εξουσιαστών, τα έθνη αντιδρούν στον ιμπεριαλισμό κτλ.

Όπως ήταν φυσικό η μέθοδος της διάβρωσης και του αποπροσανατολισμού χρησιμοποιήθηκε επιτυχώς.

Το σύνθημα “βία στην βία της εξουσίας” επιβλήθηκε στους αντιεξουσιαστικούς χώρους. Από ποιους άραγε;

Ποιον εξυπηρετεί αυτό το σύνθημα; Πάντως όχι τους αντιεξουσιαστές.

Ο αξέχαστος Γκάντι στην Ινδία με το “μη βία” νίκησε την ιμπεριαλιστική και αποικιοκρατική Αγγλία και κατόρθωσε την αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού. Αυτή ήταν η πρώτη αντιεξουσιαστική νίκη χωρίς βία ενάντια στο Αγγλικό εξουσιαστικό σύστημα.

Η ταύτιση των γνήσια αντιεξουσιαστών με την βία είναι λάθος και επιβλήθηκε εντέχνως από επιτήδειους. Αν κάποιος δηλώνει αντιεξουσιαστής και αποδέχεται το “βία στην βία της εξουσίας” καλά θα κάνει να αυτοπροσδιοριστεί αλλιώς. Προβοκάτορας, ίσως ιδιόρρυθμος πεμπτοφαλαγγίτης.

γ) Τα λαϊκά αιτήματα.

Τα αιτήματα των λαών για ελευθερία, δημοκρατία, αξιοπρέπεια, ανεξαρτησία κτλ επειδή δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ενσωματώνονται στις δήθεν επιδιώξεις επιτήδειων πολιτικάντηδων και ξεπουλώνται μετά την ανάληψη εξουσιαστικού μεριδίου απ' τους πολιτικάντηδες. Απομονώνονται οι γνήσιοι εκφραστές αυτών των αιτημάτων με κάθε μέσο, οι λαοί αδυνατούν να αντιληφθούν το τι συμβαίνει,εγκλωβίζονται σε παραπλανητικά ψευτοϊδεολογήματα των επιτήδειων και παραμένουν ανελεύθεροι, χωρίς δημοκρατία, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς ανεξαρτησία.

Φυσικά υπάρχουν και πολλά άλλα παραδείγματα που επαληθεύουν τις μεθόδους που μετέρχονται οι εξουσιαστές για να διαιωνίζουν την παραμονή τους στον σβέρκο των λαών.

Με τον όρο “εξουσιαστές” δεν εννοώ τις κυβερνήσεις ή αυτούς που ανακοινώνουν τις πολιτικές που ακολουθούνται αλλά αυτούς που έχουν την πραγματική εξουσία, δρουν στο παρασκήνιο ελέγχουν και καθοδηγούν τους κυβερνώντες.

Πλειοψηφία και μαθηματικά.

Γράφει ο Κλεισθένης.

Ο τίτλος παραξενεύει , ίσως γίνει σαφέστερο το τι εννοώ παρακάτω.

Σήμερα θεωρούμε πλειοψηφία το “δημοκρατικό” 50%+1. Είναι όμως δημοκρατικό;

Μερικά αριθμητικά παραδείγματα θα μας δώσουν χρήσιμα συμπεράσματα.

Ας υποθέσουμε ότι δυο άνθρωποι ψηφίζουν. Το 50%+1 των δυο ανθρώπων είναι 2 άρα το 50%+1 μετατρέπεται σε 100%.

Σε τρεις ανθρώπους το 50%+1 είναι 2 άρα το 50%+1 μετατρέπεται σε 66,6%.

Σε τέσσερις ανθρώπους το 50%+1 είναι 3 άρα 75%.

Σε πέντε ή δέκα ανθρώπους το 50%+1 είναι 3 και 6 αντίστοιχα άρα 60%.

Τα ανωτέρω παραδείγματα μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στους μικρούς αριθμούς μετεχόντων σε ψηφοφορία το “δημοκρατικό” 50%+1 υπερκαλύπτεται κατά πολύ για να έχουμε πλειοψηφία η οποία είναι ευδιάκριτη και σαφής.

Σε 1.000 ανθρώπους το 50%+1 είναι 501.

Σε 1.000.000 ανθρώπους το 50%+1 είναι 500.001.

Σε 10.000.000 ανθρώπους το 50%+1 είναι 5.000.001.

Σ' αυτά τα παραδείγματα διαπιστώνουμε ότι ότι την πλειοψηφία την δίνει μία ψήφος και στην πραγματικότητα είναι απειροελάχιστη η διαφορά ανάμεσα στην πλειοψηφία και την μειοψηφία.

Συμπερασματικά δεν υπάρχει σαφής και ευδιάκριτη πλειοψηφία με το “δημοκρατικό” 50%+1 στους μεγάλους αριθμούς.

Για να γίνει ευδιάκριτη και σαφής η πλειοψηφία στους μεγάλους αριθμούς πρέπει το ποσοστό της να είναι πολύ μεγαλύτερο απ το “δημοκρατικό” 50%+1.

Με καλώς εννοούμενη δημοκρατική διαδικασία πρέπει η πλειοψηφία να είναι ευδιάκριτη και σαφής. Ένας τρόπος είναι η χρησιμοποίηση του κανόνα της χρυσής τομής. Αυτός ο μαθηματικός κανόνας μας δίνει δυο ποσοστά. Το πλειοψηφικό 62% περίπου και το μειοψηφικό 38% περίπου.

Αν θελήσουμε να εφαρμόσουμε τον κανόνα της χρυσής τομής σε μικρούς αριθμούς τότε έχουμε:

Σε δυο ανθρώπους το 62% είναι 2 άρα 100%.

Σε τρεις ανθρώπους το 62% είναι 2 άρα 66,6%

Σε τέσσερις ανθρώπους το 62% είναι 3 άρα 75%

Σε πέντε ή δέκα ανθρώπους το 62% είναι 4και 7 αντίστοιχα άρα 80% και 70% αντίστοιχα. Σε αυτά τα παραδείγματα πάλι η πλειοψηφία έχει πολύ μεγαλύτερο ποσοστό απ' το 50%+1 αλλά είναι ευδιάκριτη και σαφής.

Αν θελήσουμε να εφαρμόσουμε τον κανόνα της χρυσής τομής σε μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων τότε έχουμε:

Σε 1.000 ανθρώπους η πλειοψηφία γίνεται 620 και η μειοψηφία 380.

Σε 1.000.000 ανθρώπους αντίστοιχα 620.000 και 380.000.

Σε 10.000.000 έχουμε 6.200.000 και 3.800.000.

Παρατηρούμε ότι και στα τρία παραδείγματα μεγάλων αριθμών ψηφοφόρων η πλειοψηφία είναι και ευδιάκριτη και σαφής.

Γενικό συμπέρασμα:

Ο κανόνας της χρυσής τομής δίνει ευδιάκριτη και σαφή πλειοψηφία και σε μικρούς και σε μεγάλους αριθμούς ψηφοφόρων.

Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο κανόνας της χρυσής τομής για τον καθορισμό της πλειοψηφίας για σχηματισμό κυβέρνησης και στις ψηφοφορίες στην βουλή;

Σίγουρα η σχηματιζόμενη κυβέρνηση θα είχε την ευδιάκριτη και σαφή πλειοψηφία καθώς και οι ψηφιζόμενοι νόμοι θα είχαν ευρεία δημοκρατική νομιμοποίηση.

Ο κανόνας της χρυσής τομής θα απέκλειε τις μονοκομματικές κυβερνήσεις υποχρεώνοντας τα κόμματα στον σχηματισμό πολυκομματικών κυβερνήσεων και οι νόμοι θα είχαν την μεγαλύτερη δυνατή αποδοχή των πολιτών.

Πολλοί θα ισχυριστούν ότι δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει έτσι μια πολιτεία. Θα υψώνονταν ανυπέρβλητα εμπόδια και στον σχηματισμό κυβέρνησης αλλά και στην ψήφιση των νόμων.

Σίγουρα όμως το πολίτευμα θα ήταν όντως δημοκρατικό και οι πλειοψηφίες αναμφίβολες. Η κυβέρνηση θα είχε την ευρύτερη δυνατή αποδοχή και οι νόμοι θα ωφελούσαν πολύ περισσότερους και θα ζημίωναν πολύ λιγότερους.

Ουτοπία; Ο χρόνος θα δείξει.

Αντιμνημονιακό “δούλεμα”.

Γράφει ο Κλεισθένης.

Ο λαός εξαθλιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο και οι λεγόμενοι αντιμνημονιακοί μας “δουλεύουν”.

Διαμαρτύρονται, καταγγέλλουν αλλά παραμένουν εντός της

βουλής, νομιμοποιώντας τις καταστροφικές πολιτικές των γερμανόδουλων κομμάτων της συγκυβέρνησης.

Οι λεγόμενοι αντιμνημονιακοί δηλώνουν ούτε λίγο ούτε πολύ ότι έχουμε συνταγματική εκτροπή και ότι χάσαμε την εθνική μας κυριαρχία. Και λοιπόν;

Πολλοί καταγγέλλουν την κυβέρνηση σαν υποταγμένη και στην ουσία κυβέρνηση “Τσολάκογλου”. Και λοιπόν;

“Σφάζονται” στα κανάλια για τις εκλογές και τα ποσοστά λες και θα λυθεί το πρόβλημα με την εναλλαγή των κομμάτων στην κυβέρνηση.

Οι ερχόμενες αυτοδιοικητικές και ευρωβουλευτικές εκλογές δεν ενδιαφέρουν τον λαό, ακόμη και βουλευτικές εκλογές να γίνουν το αποτέλεσμα για τον λαό θάναι χειρότερο με μαθηματική ακρίβεια.

Η αναμενόμενη αποχή θα είναι τόσο μεγάλη που κανένα ουσιαστικό συμπέρασμα δεν θα βγει και καμία καλυτέρευση της ζωής του λαού.

Ο μονόδρομος των μνημονίων και οι θολές εξαγγελίες για αποδέσμευση απ' τα μνημόνια δεν αποτελούν λύση στο πρόβλημα.

Πρέπει οπωσδήποτε να επανέλθει η συνταγματική τάξη.

Η επαναφορά της συνταγματικής τάξης περνά αναγκαστικά απ' την εκ βάθρων αλλαγή του συντάγματος.

Η σημερινή συνταγματική εκτροπή πρέπει να αποτελέσει το εφαλτήριο για ένα νέο, δημοκρατικό και σύγχρονο σύνταγμα.

Πρώτη αναγκαιότητα η απονομιμοποίηση της σημερινής κυβέρνησης και των αποφάσεών της με την παραίτηση όλων των βουλευτών που υποστηρίζουν ότι έχουμε συνταγματική εκτροπή και κυβέρνηση “Τσολάκογλου”. Η δικαιολογία ότι δεν υπάρχει ο απαιτούμενος αριθμός των 100 βουλευτών δεν στέκει. Πως θα μπορέσει να κυβερνήσει κάποιος όταν στο κοινοβούλιο δεν θα υπάρχει ο απ' το σύνταγμα και τους νόμους απαιτούμενος αριθμός των 300 βουλευτών;

Δεν χρειαζόμαστε αλλαγή των κυβερνητικών κομμάτων αλλά μια πατριωτική κυβέρνηση που θα οδηγήσει τον λαό στο προσκήνιο, θα κινήσει τις διαδικασίες για συντακτική εθνοσυνέλευση και δημοψήφισμα για την παραμονή μας τόσο στην ΕΕ όσο και στην ευρωζώνη.

Η σημερινή πλειοψηφία είναι πλαστή όπως και η επόμενη λόγω του επαίσχυντου εκλογικού νόμου που πριμοδοτεί το πρώτο κόμμα με 50 έδρες δλδ το 1/6 των βουλευτικών εδρών παραποιώντας την λαϊκή βούληση.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι έτσι όπως πάμε θα έχουμε εκτός της οικονομικής και εθνική καταστροφή. Και τι κάνουν γιαυτό; Παραμένουν γατζωμένοι στις βουλευτικές καρέκλες νομιμοποιώντας τις καταστροφικές πολιτικές και αναμένοντας την επερχόμενη εθνική καταστροφή.

Βλέπουν το τσουνάμι νάρχεται και όχι μόνο δεν κάνουν τίποτε αλλά κοιμίζουν τον λαό υποσχόμενοι καλύτερες μέρες.

Ο θεός να βάλει το χέρι του.