Ένας πόλεμος με σίγουρο νικητή.

Η “πολιτισμένη” δύση βρίσκεται σε ακήρυχτο πόλεμο, πόλεμο γεννήσεων με τα υποανάπτυκτα και κυρίως με τα μουσουλμανικά κράτη.

Οι δυτικοί αποφεύγουν να κάνουν πάνω από δύο παιδιά. Αργούν να κάνουν οικογένεια και τα περισσότερα ζευγάρια αργούν να τεκνοποιήσουν.

Το ισοζύγιο ανθρώπινου δυναμικού στις “προηγμένες” κοινωνίες είναι αρνητικό. Ο πληθυσμός τους συνεχώς μειώνεται. Αντίθετα στα φτωχά κράτη και ιδιαίτερα σε όσα υπάρχει μουσουλμανική πλειοψηφία κάθε οικογένεια αποκτά περισσότερα από τέσσερα παιδιά. Εκεί οι νέοι σχηματίζουν οικογένεια σε πολύ νεαρή ηλικία, αγνοούν τα μέτρα προφύλαξης και οικογενειακού προγραμματισμού.

Με δεδομένο ότι στις περισσότερες φτωχές και υποανάπτυκτες περιοχές υπάρχουν πόλεμοι, φυλετικές συρράξεις, πείνα και εξαθλίωση, δημιουργείται κύμα μετανάστευσης προς την “προηγμένη” δύση. Παρόλα τα μέτρα και την άνοδο των ρατσιστικών και φασιστικών ομάδων η μετανάστευση γιγαντώνεται.

Η αφομοίωση των μεταναστών, ιδιαίτερα των μουσουλμάνων, είναι από πολύ δύσκολη έως αδύνατη.

Οι πληθυσμοί στις δυτικές χώρες σιγά-σιγά αλλοιώνονται με την σύμφωνη γνώμη όσων τάσσονται υπέρ των πολυπολιτισμικών κοινωνιών.

Η έννοια του έθνους-κράτους συνεχώς χάνει έδαφος.

Οι πληθυσμοί των δυτικών κρατών είναι κατά βάση χριστιανικοί, κάτι που επιδεινώνει την δυνατότητα ομαλής συμβίωσης με τους μουσουλμάνους μετανάστες.

Μερικά κράτη, όπως πχ το Ισραήλ, θέτουν τόσο μεγάλα εμπόδια στην έλευση μεταναστών, ιδιαίτερα μουσουλμάνων, έτσι ώστε να διατηρήσουν τα εθνικά και θρησκευτικά τους χαρακτηριστικά.

Στην Ευρώπη το κύμα της μετανάστευσης, άλλοι το ονομάζουν λαθρομετανάστευση, είναι τόσο μεγάλο και τόσο ισχυρό που σε λίγα χρόνια υπάρχει ο κίνδυνος μουσουλμανοποίησης.

Η άνοδος της ακροδεξιάς και των ρατσιστικών ομάδων δεν δείχνει να μειώνει το μεταναστευτικό ρεύμα. Ετοιμάζουν νέα συνθήκη με το όνομα Δουβλίνο 3, είναι όμως απίθανο κάτι τέτοιο να αποθαρρύνει τους εξαθλιωμένους απ' το να ζητήσουν μία καλύτερη ζωή, μία θέση στον ήλιο.

Η νέα τάση που επικρατεί στην Ευρώπη είναι ότι το πολυπολιτισμικό μοντέλο έχει αποτύχει.

Η λύση στο πρόβλημα θα ήταν να παραμείνουν οι πληθυσμοί που μεταναστεύουν στον τόπο τους. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με σημαντική οικονομική βοήθεια, με ανάπτυξη των φτωχών χωρών και εγγύηση της ειρήνης απ' τον ΟΗΕ. Δυστυχώς τα συμφέροντα αποτρέπουν τέτοιες κινήσεις αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις της αλλοίωσης των εθνικών χαρακτηριστικών του δυτικού κόσμου.

Η αριστερά, έχοντας σαν γνώμονα την αλληλεγγύη, στηρίζει νομικά, οικονομικά και πολιτικά τους μετανάστες, έχει παρανοήσει την έννοια του έθνους στηριγμένη στο παράλογο ότι κάθε τι εθνικό είναι και εθνικιστικό.

Στην πολύπαθη Ελλάδα το πρόβλημα είναι οξύτερο. Η ποσόστωση των μεταναστών είναι τραγικά μεγάλη επιδεινώνοντας έτσι το πρόβλημα συνύπαρξης Ελλήνων-μεταναστών. Με δεδομένη και την οικονομική κρίση έχουμε αύξηση της εγκληματικότητας και μάλιστα των σκληρών και απεχθών εγκλημάτων. Το ποσοστό συμμετοχής των αλλοδαπών σ' αυτά τα εγκλήματα είναι δυσανάλογα μεγαλύτερο απ' τον αριθμό των αλλοδαπών που ζουν στην Ελλάδα. Η ύπαρξη αλλοδαπών, ιδιαίτερα μουσουλμάνων, επιτείνει το πρόβλημα γιατί αυτοί οι αλλοδαποί έχουν άλλη αντιμετώπιση στο θέμα της ανθρώπινης ζωής και της αξίας της.

Το τι θα απογίνει η Ελλάδα με την ύπαρξη τόσο μεγάλου αριθμού μεταναστών είναι άγνωστο.

Εκείνο που είναι σίγουρο είναι πως στον πόλεμο γεννήσεων νικητές θα είναι οι προερχόμενοι απ' τα υπανάπτυκτα, φτωχά και εξαθλιωμένα κράτη.

Συναισθηματική “διαβάθμιση”.

Φυσικά δεν υπάρχουν μονάδες μέτρησης των συναισθημάτων, χρησιμοποιούμε εκφράσεις πχ “καταχάρηκε”, “η χαρά του ήταν απερίγραπτη”, “είναι συντετριμμένος (από λύπη)”,”καταστεναχωρήθηκε”, “χαίρεται”, “λυπάται” κτλ.

Μπορούμε όμως να διαβαθμίσουμε την ένταση της χαράς ή της λύπης ανάλογα με το ποιον αφορά το γεγονός που μας χαροποιεί ή μας λυπεί αντίστοιχα.

Όσο πλησιέστερο σε 'μας είναι το υποκείμενο που του συμβαίνει το ευχάριστο ή το δυσάρεστο τόσο μεγαλύτερης έντασης είναι τα ανάλογα συναισθήματα.

Όταν γεννηθεί πχ ένα μωρό από κοντινό μας συγγενή ή φίλο ή γείτονα ή γνωστό διαβαθμίζουμε και την ένταση δλδ μεγαλύτερη για συγγενή, μικρότερη για φίλο ή γείτονα ακόμη μικρότερη για γνωστό κτλ.

Το αντίστοιχο συμβαίνει και για το συναίσθημα της λύπης.

Εδώ οφείλουμε να παρατηρήσουμε την μεγάλη ένταση του συναισθήματος της λύπης όταν χάνουμε ένα κοντινό μας συγγενή. Είναι σε όλους γνωστό ότι οι άνθρωποι γεννιούνται, μεγαλώνουν και πεθαίνουν. Η ένταση της λύπης όμως δεν ακολουθεί την λογική συνέχεια των πραγμάτων. Όταν χάσουμε ένα πολύ δικό μας άνθρωπο, παππού ή γιαγιά, πατέρα, μητέρα, αδελφό-ή , γιο ή κόρη τότε το συναίσθημα της λύπης είναι συγκλονιστικό. Η ένταση αυξάνεται όταν το μοιραίο συμβεί αναπάντεχα. Εκείνο που μειώνει κάπως την ένταση της λύπης είναι αν η ηλικία του συγγενούς είναι μεγάλη καθώς και η επίγνωση του ερχόμενου χαμού του.

Η εκδήλωση της λύπης ή της χαράς είναι αναγκαιότητα για την ομαλή συναισθηματική πορεία ενός ανθρώπου. Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους ή δεν θέλουν, όπως λέμε τα “πνίγουν”. Πιθανό κάποιος να έχει και συναισθηματική “ανεπάρκεια” δλδ να μην νοιώθει χαρά ή λύπη.

Εκείνο πάντως που πρέπει να επισημανθεί είναι η υπέρμετρη συναισθηματική έξαρση για γεγονότα χαράς ή λύπης, μπορούν να δημιουργήσουν πρόβλημα στην ψυχική υγεία.